Wyrok WSA w Łodzi z dnia 2 marca 2016 r., sygn. I SA/Łd 1418/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Klimowicz Sędziowie Sędzia NSA Teresa Porczyńska Sędzia NSA Paweł Janicki (spr.) Protokolant Asystent sędziego Marta Aftowicz-Korlińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 marca 2016 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów oddala skargę.

Uzasadnienie

Tutejszy sąd wyrokiem z [...] r. uwzględnił skargę A. K. i uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z [...] r. w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów.

Z akt sprawy wynika, iż decyzją z [...] r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. ustalił skarżącej zobowiązanie w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. w kwocie 41 612 zł od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów. Organ ustalił, że w 2007 r. podatniczka poniosła wydatki i zgromadziła mienie w kwocie 55 483 zł, które nie znalazły pokrycia w uzyskanych przychodach i zgromadzonym w 2007 r. i latach wcześniejszych mieniu. Wyjaśniono, że ze wskazywanych przez stronę źródeł finansowania poniesionych wydatków organ nie uznał dochodów zgromadzonych w 1996 r. z działalności gospodarczej byłego męża skarżącej.

W odwołaniu skarżąca zarzuciła naruszenie art. 121 § 1, art. 122, art. 180 §1, art. 187 §1, art. 188, art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012, poz. 749 ze zm.), a także art. 2, w związku z art. 64 ust. 1 Konstytucji RP.

Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. decyzją z [...]r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. Zdaniem organu odwoławczego, twierdzenia strony o zgromadzeniu w 1996 r. środków pieniężnych w kwocie 350 000 zł, pochodzących z działalności gospodarczej byłego męża są całkowicie niewiarygodne. Organ podniósł, że w toku prowadzonego postępowania podatkowego A. K. wskazywała, iż pokrycia poniesionych w 2007 r. wydatków dokonała m.in. z pieniędzy w kwocie 350 000 zł pochodzących z prowadzonej w 1996 r. działalności gospodarczej jej ówczesnego męża D. B.. Na tę okoliczność przedłożyła kopię zeznania PIT-28 za 1996 r., w którym D. B. wykazał przychód z prowadzonej działalności gospodarczej (handel artykułami przemysłowymi) w wysokości 480 000 zł. Jak twierdzi strona, dochód netto (po odjęciu kosztów i podatków) wyniósł ok. 340 000 zł. Według zeznań strony, A. K., przed wyprowadzką z mieszkania na początku 1998 r. i rozwodem z D. B. zabrała ze sobą zgromadzone pieniądze. Na tę okoliczność organ pierwszej instancji przesłuchał wskazanych świadków - ojca A. K. - B. M., oraz byłego męża - D. B.. B. M. zeznał, iż po wyprowadzce od D. B. córka (A. K., wcześniej B.) przyniosła do domu torbę z pieniędzmi, którą kazała schować. Świadek nie wie ile pieniędzy w niej było. Natomiast D. B. zeznał, iż w 1996 r. dysponował wraz z ówczesną żoną (A. B.) dużymi oszczędnościami, pochodzącymi z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, jednakże nie wie jaka to była kwota, gdyż żona się tym zajmowała. Na pytanie o formę rozdysponowania tych oszczędności zeznał, iż wszystkie oszczędności podczas wyprowadzki zabrała żona - około 350 000 zł. Zdaniem organu, zeznania świadka D. B. są wzajemnie sprzeczne, natomiast zeznania B. M., z powodu braku jakiejkolwiek wiedzy świadka o ilości pieniędzy, które miał przechowywać u siebie w domu - a była to niebagatelna kwota - nie wnoszą nic istotnego do sprawy i w żaden sposób nie potwierdzają zeznań strony. Podkreślono, iż twierdzenia strony o posiadaniu tak znaczących oszczędności są niewiarygodne, o czym świadczą również dowody składane przez stronę i jej pełnomocnika. W pozwie rozwodowym złożonym przez A. B. do Sądu Okręgowego w Ł. strona wskazała, iż pozwany (D. B.) zarobione pieniądze w większości przeznaczał na rozrywki, nie interesując się tym, że nie zawsze starczało "na życie" do końca miesiąca. W wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu prowadzonym wobec strony w przedmiocie nieujawnionych źródeł przychodów za 2004 r. - włączonych do niniejszego postępowania, pełnomocnik strony wskazał, iż małżonkowie B. cały czas korzystali z pomocy rodziców, początkowo byli na ich utrzymaniu, później rodzice strony gotowali dla nich obiady, a rodzice D. B. opłacali ich mieszkanie. W sporządzonym przez pełnomocnika strony zestawieniu dochodów i wydatków A. K. za lata 1991-2004 nie znaleziono oszczędności w kwocie - 350 000 zł. Zdaniem organu, strona nie tylko nie wykazała, że w 1996 r. wraz z mężem zgromadziła kwotę 350 000 zł, lecz w żaden sposób nie wykazała, że po ponad 10 latach, tj. w 2007 r. kwotą tą dysponowała i w jaki racjonalny sposób przez niemalże 10 lat kwotę tę przechowywała. Twierdzenia strony o zgromadzeniu w 1996 r. środków pieniężnych w kwocie 350 000 zł, pochodzących z działalności gospodarczej byłego męża są całkowicie niewiarygodne. Odnośnie wydatku na nabycie samochodu wskazano, że organ pierwszej instancji ustalił na podstawie faktury zakupu, iż samochód został nabyty na współwłasność M. K. i A. B.. Nabycia dokonano w ramach kredytu 50/50. W dniu 21 czerwca 2007 r. nabywcy wpłacili kwotę 21 200 zł, pozostała cena w kwocie 21 200 zł została skredytowana. Spłaty kredytu w dniu 13 czerwca 2008 r., co wynika z dowodu wpłaty na rachunek bankowy kredytodawcy dokonał M. K.. W postępowaniu w sprawie M. K. w przedmiocie nieujawnionych źródeł przychodów za 2007 r., M. i A. K. twierdzili, iż zapłaty za nabyty samochód marki Peugeot 206 dokonała w całości podatniczka A. B. (teraz K.). Z wyjaśnień M. K. wynika, iż figuruje on na fakturze zakupu samochodu, gdyż tylko osoby prowadzące działalność gospodarczą (a on taką prowadził) mogły skorzystać z preferencyjnego kredytu 50/50. Twierdzenia te, w świetle informacji otrzymanej od firmy A. (sprzedawcy samochodu), okazały się nieprawdziwe. A. K. zeznała natomiast, iż powodem, dla którego M. K. figuruje jako nabywca samochodu, była chęć skorzystania ze zniżki w ubezpieczeniu samochodu. W związku z powyższym twierdzenia, iż faktycznego nabycia samochodu dokonała w całości A. B. są, zdaniem organu II instancji, nie do przyjęcia. Materiał dowodowy wskazuje, iż nabycia tego M. K. i A. B. dokonali we współwłasności. Przyjąć jednakże można, na co wskazuje przede wszystkim dowód spłaty kredytu, iż pierwszą ratę za samochód zapłaciła w 21 czerwca 2007 r. A. B., natomiast druga rata (zgodnie z dowodem zapłaty) została uiszczona przez M. K. [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej dokonał zatem korekty ustalonych przez organ pierwszej instancji wydatków poniesionych w 2007r. przez M. K. pomniejszając je o kwotę 10 600 zł, uznaną przez organ pierwszej instancji jako wydatek na nabycie samochodu. W przypadku A. K. Dyrektor Izby Skarbowej uznał, iż w 2007 r., na nabycie samochodu wydatkowała ona kwotę 21 200 zł, a nie jak przyjął organ pierwszej instancji kwotę 10 600 zł. Niedobór środków finansowych w 2007 r. wynosi zatem 66 083 zł (w zaokrągleniu). Zatem ustalony, zgodnie z art 30 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f., 75% podatek dochodowy od osób fizycznych za rok 2007 od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów winien wynosić, 49 562 zł.