Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 10 lutego 2016 r., sygn. II SA/Po 208/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Edyta Podrazik Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak Protokolant st.sekr.sąd. Mariola Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lutego 2016 r. sprawy ze skargi R. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia ... 2014 r. Nr ... w przedmiocie usunięcia odpadów; uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia ... 2014 r. nr ...

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 4 września 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. w sprawie II SA/Po 356/14 oddalił skargę R. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia ... 2013 r., uchylającą w całości decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia ... 2012 r., nakazującą R. M. usunięcie odpadów w postaci 10 pojazdów magazynowanych w miejscu nieprzeznaczonym na ten cel tj. z nieruchomości położonej w P. przy ul. T..

W wyroku tym zawarte zostały wskazania co dalszego postępowania, a mianowicie Sąd uznał, że organ winien był wyjaśnić podstawowe dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, bowiem Prezydent Miasta P. oparł się jedynie na danych wynikających z protokołu kontroli przeprowadzonej przez Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska (dalej WWIOŚ) na posesji przy ul. T. w P., która miała miejsce w okresie do 8 lipca do 1 sierpnia 2011 r., a wykazała zmagazynowanie m.in. 10 samochodów osobowych, które nie posiadały tablic rejestracyjnych i miały unieważnione dowody rejestracyjne. W ślad za ustaleniami tej kontroli organ I instancji przyjął, że wskazane pojazdy stanowiły odpady w myśl art. 3 pkt 6 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Skarżący nie zaprzeczył faktowi posiadania i przechowywania na tej nieruchomości 10 pojazdów mechanicznych, jednak kwestionował uznanie ich za odpady. Natomiast organ I instancji nie przeprowadził samodzielnie żadnych czynności dowodowych, które doprowadziłyby do ustalenia aktualnego na dzień orzekania stanu faktycznego na nieruchomości skarżącego w zakresie przedmiotowych 10 pojazdów mechanicznych, które miałyby stanowić odpady, których dotyczy decyzja z dnia ... 2012 r. W szczególności, jak trafnie odnotowało Kolegium, organ nie przeprowadził oględzin przedmiotowej nieruchomości, a zatem nie miał odpowiednich wiadomości dotyczących okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Sama osnowa decyzji organu I instancji nie wskazuje również, o które konkretnie pojazdy, spośród znajdujących się na działce skarżącego, miałyby podlegać usunięciu, mimo że chodzi w tym wypadku o konkretne pojazdy, których zakup i unieważnienie dowodów rejestracyjnych znajduje do pewnego stopnia swoje udokumentowanie w materiałach zgromadzonych w sprawie. Uzasadnienie decyzji organu I instancji nie zawiera również odpowiednio pogłębionych rozważań dotyczących uznania tych pojazdów za odpady w rozumieniu ustawy art. 4 ust. 1a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach i obowiązku postąpienia z nimi zgodnie z wymogami ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Niewystarczające jest też odwołanie się jedynie do stanowiska innego organu, chociażby wyspecjalizowanego w dziedzinie ochrony środowiska, skoro to Prezydent Miasta P., jako organ właściwy, miał rozstrzygnąć na podstawie art. 34 ust. 1 ówcześnie obowiązującej ustawy o odpadach, czy zachodzą podstawy do nakazania, w drodze decyzji, posiadaczowi odpadów usunięcie odpadów z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania lub magazynowania, skoro nie wyjaśnił, czy skarżący jest w rozumieniu art. 3 ust. 3 pkt 13 powołanej ustawy o odpadach posiadaczem takich odpadów (konkretnych pojazdów znajdujących się we wskazanej przez organ lokalizacji), o których mowa w art. 4 ust. 1a powołanej ustawy.