Postanowienie WSA w Olsztynie z dnia 4 stycznia 2016 r., sygn. II SA/Ol 1313/15

Wstrzymanie wykonania aktu

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku "[...]" sp. z o.o. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi "[...]" sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w "[...]" z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie kary z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem gry postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. UZASADNIENIE EC Capital sp. z o.o., reprezentowana przez radcę prawnego Dawida Sokołowskiego w skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Olsztynie z dnia 21 września 2015 r., nr 370000-IAGW.872.359.2015, utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w Elblągu z dnia 24 czerwca 2015 r. w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w wysokości 24 000 zł z tytułu urządzania gier na automatach Apex Multi Magic III o nr AP03723 i Apex Multi Magic III o nr AP03727 (AP03722) poza kasynem gry, tj. w lokalu przy ul. Główny Dworzec 3 w Lidzbarku, zawarła m.in. wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji na podstawie art. 61 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W uzasadnieniu tegoż wniosku wskazano, że nie budzi wątpliwości okoliczność, iż decyzja o wymierzeniu kary pieniężnej jest decyzją podlegającą wykonaniu. W sprawie tej nie zachodzą przesłanki negatywne do rozpoznania wniosku, gdyż skarżona decyzja jest decyzją ostateczną i w związku z tym wykonalną, a nie istnieje jakikolwiek przepis prawa powszechnie obowiązującego wyłączający wstrzymanie wykonania przedmiotowej decyzji. Wobec fakultatywnego charakteru instytucji wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji strona uzasadniła swój wniosek okolicznościami wskazanymi w treści skargi, w szczególności wskazując na brak jednolitego stanowiska w łonie Służby Celnej co do charakteru gier na urządzeniu, różną praktykę organu I instancji w zakresie uzależnienia wydania decyzji od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego oraz istotne wątpliwości co do waloru dowodowego opinii biegłego i brak jego kompetencji do rozstrzygania w sprawie w miejsce specjalisty z jednostki badającej. Przytoczono liczne orzeczenia sądów administracyjnych, w których orzeczono o zasadności skargi i uchyleniu zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Celnej oraz poprzedzającej jej decyzji Naczelnika Urzędu Celnego. Mając powyższe na uwadze, wskazano, że ziściły się przesłanki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Powołano się przy tym na orzeczenia innych sądów administracyjnych odnośnie wniosku o wstrzymanie zaskarżonych decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.). Rozstrzygając o wstrzymaniu wykonania aktu na podstawie powołanego przepisu Sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Nie jest dopuszczalne w ramach tych przesłanek dokonywanie merytorycznej oceny zarzutów podniesionych w skardze. Na tym etapie postępowania sądowego nie dokonuje się bowiem oceny zasadności zarzutów, jak również legalności decyzji będącej przedmiotem wniesionej skargi. Instytucja wstrzymania wykonania ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Użycie przez ustawodawcę w art. 61 § 3 ustawy p.p.s.a. zwrotów nieostrych wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich normy ogólnej. W związku z tym strona skarżąca, dążąc do wstrzymania wykonania decyzji, musi złożyć stosowny wniosek i uprawdopodobnić, że istnieją przesłanki uzasadniające odstąpienie od zasady wykonalności orzeczeń ostatecznych i wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia (por. postanowienie NSA z dnia 14 maja 2014 r., sygn. akt I OZ 363/14, LEX nr 1464732). Dokonując oceny wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, Sąd musi oprzeć się na materiale dowodowym, pozwalającym zająć stanowisko. W konsekwencji to składająca wniosek - w trybie art. 61 § 3 p.p.s.a. - strona jest zobowiązana nie tylko do wskazania przedmiotowych przesłanek, ale i do wykazania, że warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w rzeczywistości zachodzą (tak w postanowieniu NSA z dnia 23 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FZ 464/14, LEX nr 1452662). Przy czym nie wystarczy jedynie wykazać, że na skutek wykonania decyzji dojdzie do egzekucji znacznej kwoty pieniędzy. Skoro skarżący dąży do wykazania, że w jego przypadku dojdzie do wyrządzenia znacznej szkody, to dla oceny, czy rzeczywiście w stanie faktycznym sprawy może dojść do szkody majątkowej, konieczne jest odniesienie tej kwoty do stanu majątkowego skarżącego (tak w postanowieniu NSA z dnia 26 września 2013 r., sygn. akt II FZ 718/13, LEX nr 1401299). Poza tym, nie jest wystarczające samo przekonanie skarżącego, iż wykonanie decyzji wywoła szczególnie niekorzystne konsekwencje. Bez dokładnego przedstawienia sytuacji finansowej i majątkowej wnioskodawcy nie jest możliwa ocena, czy wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia Spółce znacznej szkody, bądź trudne do odwrócenia skutki. Przy czym do wykazania, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczający sam wywód strony. Uzasadnienie wniosku powinno się bowiem odnosić do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. Twierdzenia strony powinny być poparte dokumentami źródłowymi, zwłaszcza dotyczącymi jej sytuacji finansowej. Natomiast brak wyczerpującego uzasadnienia wniosku uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienia NSA: z dnia 30 listopada 2004 r., sygn. GZ 120/04 i z dnia 18 maja 2004r., sygn. FZ 65/04, dostępne w CBOSA). Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy podkreślić należy, że strona skarżąca częściowo uzasadniła swój wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, wskazując na brak jednolitego stanowiska w łonie Służby Celnej co do charakteru gier na urządzeniu, różną praktykę organu I instancji w zakresie uzależnienia wydania decyzji od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego oraz istotne wątpliwości co do waloru dowodowego opinii biegłego i brak jego kompetencji do rozstrzygania w sprawie w miejsce specjalisty z jednostki badającej. Te okoliczności w żadnym razie nie mogą być uznane za stanowiące o niebezpieczeństwie wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Bez wpływu na ocenę wniosku skarżącej Spółki o zastosowanie ochrony tymczasowej pozostają także podnoszone przez nią kwestie związane z losami przepisów prawa, w tym ustawy o grach hazardowych, które legły u podstaw wydania zaskarżonej decyzji. Przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji nie można bowiem utożsamiać z oceną legalności wydanej decyzji. Celem instytucji wstrzymania wykonania aktu jest jedynie tymczasowe ukształtowanie stosunków do czasu merytorycznego rozpoznania sprawy przez sąd (por. np. postanowienie NSA z dnia 18 marca 2014 r., sygn. akt II OZ 250/14, LEX nr 1447295). Na inne okoliczności powodujące trudne do odwrócenia skutki Spółka nie wskazała, zaś Sąd nie ma możliwości prowadzenia z urzędu postępowania w tym zakresie. Należy przy tym podkreślić, iż nawet fakt ewentualnego wyegzekwowania nałożonej kary pieniężnej przed rozpoznaniem skargi i ewentualne jej uwzględnienie nie skutkuje nieodwracalnymi skutkami, bowiem w takim wypadku wskazana skarżoną decyzją należność zostanie Spółce zwrócona. Należy zauważyć jedynie na marginesie, że chociaż w art. 61 § 3 p.p.s.a. mowa jest jedynie o uprawdopodobnieniu okoliczności wymienionych w tym przepisie, nie oznacza to, że samo przekonanie skarżącego, iż wykonanie decyzji wywoła szczególnie niekorzystne konsekwencje jest wystarczające do tego, aby wniosek został uwzględniony. Bez dokładnego przedstawienia sytuacji finansowej i majątkowej wnioskodawcy nie jest możliwa ocena, czy wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia Spółce znacznej szkody, bądź trudne do odwrócenia skutki. W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że do wykazania, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczający sam wywód strony. Uzasadnienie wniosku powinno bowiem odnosić się do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. Jego twierdzenia powinny być poparte dokumentami źródłowymi, zwłaszcza dotyczącymi jego sytuacji finansowej. Natomiast brak wyczerpującego uzasadnienia wniosku uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienia NSA: z dnia 30 listopada 2004 r. sygn. GZ 120/04 i z dnia 18 maja 2004 r. sygn. FZ 65/04, dostępne w CBOSA). W rozpoznawanej sprawie Spółka nie przedstawiła takich okoliczności, co nie pozwala przyjąć, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia Spółce znacznej szkody bądź trudne do odwrócenia skutki. Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji W uzasadnieniu tegoż wniosku wskazano, że nie budzi wątpliwości okoliczność, iż decyzja o wymierzeniu kary pieniężnej jest decyzją podlegającą wykonaniu. W sprawie tej nie zachodzą przesłanki negatywne do rozpoznania wniosku, gdyż skarżona decyzja jest decyzją ostateczną i w związku z tym wykonalną, a nie istnieje jakikolwiek przepis prawa powszechnie obowiązującego wyłączający wstrzymanie wykonania przedmiotowej decyzji. Wobec fakultatywnego charakteru instytucji wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji strona uzasadniła swój wniosek okolicznościami wskazanymi w treści skargi, w szczególności wskazując na brak jednolitego stanowiska w łonie Służby Celnej co do charakteru gier na urządzeniu oraz różną praktykę organu I instancji w zakresie uzależnienia wydania decyzji od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego. Przytoczono liczne orzeczenia sądów administracyjnych, w których orzeczono o zasadności skargi i uchyleniu zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Celnej oraz poprzedzającej jej decyzji Naczelnika Urzędu Celnego. Powołano się także na orzeczenia innych sądów administracyjnych odnośnie wniosku o wstrzymanie zaskarżonych decyzji. Z przekazanych akt tej sprawy wynika, że Dyrektor Izby Celnej w Olsztynie postanowieniem z dnia 25 listopada 2015 r. odmówił wstrzymania wykonania własnej decyzji z dnia 21 września 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.). Rozstrzygając o wstrzymaniu wykonania aktu na podstawie powołanego przepisu Sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Nie jest dopuszczalne w ramach tych przesłanek dokonywanie merytorycznej oceny zarzutów podniesionych w skardze. Na tym etapie postępowania sądowego nie dokonuje się bowiem oceny zasadności zarzutów, jak również legalności decyzji będącej przedmiotem wniesionej skargi. Instytucja wstrzymania wykonania ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Użycie przez ustawodawcę w art. 61 § 3 p.p.s.a. zwrotów nieostrych wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich normy ogólnej. W związku z tym strona skarżąca, dążąc do wstrzymania wykonania decyzji, musi złożyć stosowny wniosek i uprawdopodobnić, że istnieją przesłanki uzasadniające odstąpienie od zasady wykonalności orzeczeń ostatecznych i wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia (por. postanowienie NSA z dnia 14 maja 2014 r., sygn. akt I OZ 363/14, LEX nr 1464732). Dokonując oceny wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, Sąd musi oprzeć się na materiale dowodowym, pozwalającym zająć stanowisko. W konsekwencji to składająca wniosek - w trybie art. 61 § 3 p.p.s.a. - strona jest zobowiązana nie tylko do wskazania przedmiotowych przesłanek, ale i do wykazania, że warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w rzeczywistości zachodzą (tak w postanowieniu NSA z dnia 23 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FZ 464/14, LEX nr 1452662). Przy czym nie wystarczy jedynie wykazać, że na skutek wykonania decyzji dojdzie do egzekucji znacznej kwoty pieniędzy. Skoro skarżący dąży do wykazania, że w jego przypadku dojdzie do wyrządzenia znacznej szkody, to dla oceny, czy rzeczywiście w stanie faktycznym sprawy może dojść do szkody majątkowej, konieczne jest odniesienie tej kwoty do stanu majątkowego skarżącego (tak w postanowieniu NSA z dnia 26 września 2013 r., sygn. akt II FZ 718/13, LEX nr 1401299). Poza tym, nie jest wystarczające samo przekonanie skarżącego, iż wykonanie decyzji wywoła szczególnie niekorzystne konsekwencje. Bez dokładnego przedstawienia sytuacji finansowej i majątkowej wnioskodawcy nie jest możliwa ocena, czy wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia Spółce znacznej szkody, bądź trudne do odwrócenia skutki. Przy czym do wykazania, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczający sam wywód strony. Uzasadnienie wniosku powinno się bowiem odnosić do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. Twierdzenia strony powinny być poparte dokumentami źródłowymi, zwłaszcza dotyczącymi jej sytuacji finansowej. Natomiast brak wyczerpującego uzasadnienia wniosku uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienia NSA: z dnia 30 listopada 2004r., sygn. GZ 120/04 i z dnia 18 maja 2004r., sygn. FZ 65/04, dostępne w CBOSA). Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy podkreślić należy, że strona skarżąca częściowo uzasadniła swój wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, wskazując na brak jednolitego stanowiska w łonie Służby Celnej co do charakteru gier na urządzeniu oraz różną praktykę organu I instancji w zakresie uzależnienia wydania decyzji od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego. Te okoliczności w żadnym razie nie mogą być uznane za stanowiące o niebezpieczeństwie wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Bez wpływu na ocenę wniosku skarżącej Spółki o zastosowanie ochrony tymczasowej pozostają także podnoszone przez nią kwestie związane z losami przepisów prawa, w tym ustawy o grach hazardowych. Przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji nie można bowiem utożsamiać z oceną legalności wydanej decyzji. Celem instytucji wstrzymania wykonania aktu jest jedynie tymczasowe ukształtowanie stosunków do czasu merytorycznego rozpoznania sprawy przez sąd (por. np. postanowienie NSA z dnia 18 marca 2014r., sygn. akt II OZ 250/14, LEX nr 1447295). nieodwracalne skutki. Zauważyć jednak należy, że dokumenty nadesłane przez Spółkę nie uprawdopodobniają tej okoliczności. Nie sposób zatem uznać, że zapłata kary spowoduje zaistnienie zdarzeń uzasadniających uwzględnienie wniosku o zastosowanie ochrony tymczasowej, w tym utratę płynności finansowej, a zatem, że wykonanie decyzji spowoduje znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki. Należy przy tym wskazać, że każda decyzja administracyjna zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość, rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym, gdyż w razie uwzględnienia przez sąd skargi i uchylenia decyzji skarżąca może otrzymać zwrot uiszczonej kwoty (por. postanowienie NSA z dnia 13 listopada 2013 r., sygn. akt II GZ 640/13, LEX nr 1474019). Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji. Przytoczono liczne orzeczenia sądów administracyjnych, w których orzeczono o zasadności skargi i uchyleniu zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Celnej oraz poprzedzającej jej decyzji Naczelnika Urzędu Celnego. Ponadto wskazano, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Z przekazanych akt tej sprawy wynika, że Dyrektor Izby Celnej w Olsztynie postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2015 r. odmówił wstrzymania wykonania własnej decyzji z dnia 2 lipca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.). Rozstrzygając o wstrzymaniu wykonania aktu na podstawie powołanego przepisu Sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Nie jest dopuszczalne w ramach tych przesłanek dokonywanie merytorycznej oceny zarzutów podniesionych w skardze. Na tym etapie postępowania sądowego nie dokonuje się bowiem oceny zasadności zarzutów, jak również legalności decyzji będącej przedmiotem wniesionej skargi. Instytucja wstrzymania wykonania ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Użycie przez ustawodawcę w art. 61 § 3 ustawy p.p.s.a. zwrotów nieostrych wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich normy ogólnej. W związku z tym strona skarżąca, dążąc do wstrzymania wykonania decyzji, musi złożyć stosowny wniosek i uprawdopodobnić, że istnieją przesłanki uzasadniające odstąpienie od zasady wykonalności orzeczeń ostatecznych i wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia (por. postanowienie NSA z dnia 14 maja 2014 r., sygn. akt I OZ 363/14, LEX nr 1464732). Dokonując oceny wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, Sąd musi oprzeć się na materiale dowodowym, pozwalającym zająć stanowisko. W konsekwencji to składająca wniosek - w trybie art. 61 § 3 p.p.s.a. - strona jest zobowiązana nie tylko do wskazania przedmiotowych przesłanek, ale i do wykazania, że warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w rzeczywistości zachodzą (tak w postanowieniu NSA z dnia 23 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FZ 464/14, LEX nr 1452662). Przy czym nie wystarczy jedynie wykazać, że na skutek wykonania decyzji dojdzie do egzekucji znacznej kwoty pieniędzy. Skoro skarżący dąży do wykazania, że w jego przypadku dojdzie do wyrządzenia znacznej szkody, to dla oceny, czy rzeczywiście w stanie faktycznym sprawy może dojść do szkody majątkowej, konieczne jest odniesienie tej kwoty do stanu majątkowego skarżącego (tak w postanowieniu NSA z dnia 26 września 2013 r., sygn. akt II FZ 718/13, LEX nr 1401299). Poza tym, nie jest wystarczające samo przekonanie skarżącego, iż wykonanie decyzji wywoła szczególnie niekorzystne konsekwencje. Bez dokładnego przedstawienia sytuacji finansowej i majątkowej wnioskodawcy nie jest możliwa ocena, czy wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, bądź trudne do odwrócenia skutki. Przy czym do wykazania, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczający sam wywód strony. Uzasadnienie wniosku powinno się bowiem odnosić do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. Twierdzenia strony powinny być poparte dokumentami źródłowymi, zwłaszcza dotyczącymi jej sytuacji finansowej. Natomiast brak wyczerpującego uzasadnienia wniosku uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienia NSA: z dnia 30 listopada 2004 r., sygn. GZ 120/04 i z dnia 18 maja 2004 r., sygn. FZ 65/04, dostępne w CBOSA). Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy podkreślić należy, że strona skarżąca częściowo uzasadniła swój wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, wskazując na brak jednolitego stanowiska w łonie Służby Celnej co do charakteru gier na urządzeniu oraz różną praktykę organu I instancji w zakresie uzależnienia wydania decyzji od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego. Te okoliczności w żadnym razie nie mogą być uznane za stanowiące o niebezpieczeństwie wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Bez wpływu na ocenę wniosku o zastosowanie ochrony tymczasowej pozostają także kwestie związane z losami przepisów prawa, w tym ustawy o grach hazardowych, które legły u podstaw wydania zaskarżonej decyzji. Przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji nie można bowiem utożsamiać z oceną legalności wydanej decyzji. Celem instytucji wstrzymania wykonania aktu jest jedynie tymczasowe ukształtowanie stosunków do czasu merytorycznego rozpoznania sprawy przez sąd (por. np. postanowienie NSA z dnia 18 marca 2014 r., sygn. akt II OZ 250/14, LEX nr 1447295). Należy zauważyć, że chociaż w art. 61 § 3 p.p.s.a. mowa jest jedynie o uprawdopodobnieniu okoliczności wymienionych w tym przepisie, nie oznacza to, że samo przekonanie skarżącego, iż wykonanie decyzji wywoła szczególnie niekorzystne konsekwencje jest wystarczające do tego, aby wniosek został uwzględniony. Bez dokładnego przedstawienia sytuacji finansowej i majątkowej wnioskodawcy nie jest możliwa ocena, czy wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia Spółce znacznej szkody, bądź trudne do odwrócenia skutki. W rozpoznawanej sprawie skarżący nie przedstawił takich okoliczności, co nie pozwala przyjąć, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia mu znacznej szkody bądź trudne do odwrócenia skutki. Mając powyższe na względzie Sąd, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji