Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. III SA/Wa 36/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Beata Sobocha, sędzia WSA Jarosław Trelka, Protokolant referent stażysta Magdalena Gajewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi K. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za rok podatkowy 2005/2006 oddala skargę

Uzasadnienie

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. (zwany dalej: "NUS"), decyzją z [...] października 2011r. określił K. sp. z o.o. z siedzibą w W. (zwana dalej: "Spółką") zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej zwany: "p.d.p.") za 2005/2006r. w wysokości 120.227 zł, czyli o 115.617 zł więcej niż zadeklarowano w zeznaniu CIT-8.

2. Dyrektor Izby Skarbowej w W. (zwany dalej "DIS"), na skutek rozpoznania złożonego przez Skarżącą odwołania, decyzją z [...] maja 2012r. utrzymał w mocy ww. decyzję NUS.

3. Spółka wnioskiem z 11 czerwca 2014r. zwróciła się do DIS o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją, z uwagi na wystąpienie przesłanki określonej w art. 240 § 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012r., poz. 749 ze zm.; zwana dalej: "O.p."), zgodnie z którą w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości ma wpływ na treść wydanej decyzji.

Spółka zarzuciła, że w sprawie rozstrzygniętej decyzją ostateczną, zakwestionowano możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków - łącznie 587.271 zł, która wynikała z faktur na dostawy paliwa, wystawionych przez podmioty, które zdaniem organów podatkowych nie miały możliwości dostarczania jej paliwa. W analogicznej sprawie 6 lutego 2014r. zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwany dalej: "TSUE") w sprawie o sygn. C-33/13, który ma wpływ na treść ww. decyzji ostatecznej z 31 maja 2012r., gdyż potwierdza on w pełni jej argumentację, a nieuwzględnioną przez DIS.