Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 lutego 2012 r., sygn. I SA/Wr 1710/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Sędziowie: Sędzia NSA Lidia Błystak (sprawozdawca), Sędzia WSA Katarzyna Radom, Protokolant: Katarzyna Motyl, Po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lutego 2012 r. przy udziale sprawy ze skargi A Spółka Akcyjna w B. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2003 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej (dalej Dyrektor USK) odmówił stronie A z siedzibą w B. uchylenia decyzji z dnia [...] nr [...] określającej stronie zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. w trybie wznowienia postępowania, wznowionego postanowieniem z dnia [...] (nr [...]), ze względu na brak wskazanej przez stronę we wniosku o wznowienie postępowania (nadany w placówce pocztowej dnia 31 grudnia 2009 r., doręczony 4 stycznia 2010 r.) przesłanki określonej w art. 240 § 1 pkt 5) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity w Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60 ze zm. - dalej powoływana jako O.p.). Organ uznał, iż decyzja Burmistrza Miasta i Gminy odmawiająca stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2003 r. (o kwotę wnioskowanej nadpłaty strona pomniejszyła koszty uzyskania przychodu) nie stanowiła dowodu w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5) O.p., a okoliczności faktyczne stanowiące jej podstawę nie miały przymiotu nowych, bowiem były znane organowi - wynikały ze zgromadzonego materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania dotyczącego decyzji określającej stronie podatek dochodowy od osób prawnych za 2003 r.

Decyzją z dnia [...] nr [...] Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej rozpatrując odwołanie strony od decyzji z dnia [...] utrzymał decyzję tę w mocy.

W wyniku skargi na powyższą decyzję wyrokiem z dnia 11 maja 2011 r. (sygn. III SA/Wa 1798/10) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej podzielającą stanowisko organu, iż w rozpatrywanej sprawie nie zostały ujawnione nowe dowody w sprawie w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5) O.p.. Podkreślając, że zobowiązanie w podatku od nieruchomości powstaje z mocy prawa (art. 6 ust. 1 i ust. 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. w podatkach i opłatach lokalnych - tekst jednolity w Dz. U. z 2010 r. nr 95 poz. 613 ze zm. - dalej powoływana jako u.p.o.l) stwierdził Sąd, że skoro właściwy organ odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2003 r. prawidłową kwotą zobowiązania podatkowego była kwota wynikająca z pierwotnej deklaracji, nie pomniejszona o kwotę wnioskowanej nadpłaty. Dlatego też, zdaniem Sądu, przyjąć należało, że decyzja odmawiająca stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2003r. (z dnia 1 grudnia 2009 r.), ujawniła nową i istotną okoliczność faktyczną, istniejącą w dniu wydania decyzji ostatecznej. Wbrew stanowisku Głównego Inspektora Kontroli Skarbowej, w postępowaniu zakończonym decyzją z dnia [...] Dyrektor UKS nie badał prawidłowości zadeklarowania przez stronę podatku od nieruchomości, a jedynie podatek dochodowy od osób prawnych - przyjęta kwota kosztów uzyskania przychodów z tytułu zapłaconego podatku od nieruchomości nie wynikała z dokonanej przez organ oceny ustaleń faktycznych niezbędnych dla ustalenia prawidłowej wysokości tego podatku - uwzględniono kwotę zadeklarowaną a następnie skorygowaną przez stronę. Decyzja Burmistrza z dnia [...] stanowiła dowód, z którego wynikała nowa okoliczność faktyczna, istniejąca ale nie znana Dyrektorowi UKS w dacie wydania decyzji ostatecznej. Wobec tych rozważań Sąd stwierdził, że decyzja GIKS wydana została z naruszeniem przepisu art. 240 § 1 pkt 5) O.p., które mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Uchylając decyzję Głównego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia [...] nakazał Sąd, aby organ wziął pod uwagę wyznaczone w art. 245 § 1 pkt 3) lit. b) O.p. ramy czasowe, w jakich możliwe jest uchylenie decyzji ostatecznej i orzeczenie co do istoty sprawy z uwagi na upływ przedawnienia zobowiązania podatkowego.