Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2015 r., sygn. I SA/Wr 1087/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dagmara Dominik - Ogińska Sędziowie Sędzia WSA Daria Gawlak - Nowakowska Sędzia WSA Maria Tkacz - Rutkowska (sprawozdawca) Protokolant starszy asystent sędziego Anna Kruś po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 listopada 2015 r. w Wydziale I sprawy ze skargi A sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie określenia straty w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2003 oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej we W. uchylił w całości decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z [...] grudnia 2008 r. nr [...] określającą stratę w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. w wysokości 2.505,25 zł i określił A spółce z o.o. z siedzibą w W. stratę w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. w kwocie 6.282,49 zł.

Z akt sprawy wynika, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W. ww. decyzją stwierdził, że w zeznaniu ostatecznym CIT-8 za 2003 r. spółka zawyżyła stratę podatkową o kwotę 84.996,00 zł. poprzez zawyżenie kosztów uzyskania przychodów o ww. kwotę stanowiącą opłaty z tytułu zawartej z B spółką z o.o. umowy dzierżawy pomieszczeń biurowych i placu parkingowego położonych we W. przy ul. [...].

W odwołaniu Spółka zarzuciła naruszenie art. 122, art. 124 i art. 187 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tj.: Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: O.p.). Zdaniem Spółki, organ podatkowy I instancji nie podjął wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz nie wyjaśnił zasadności przesłanek, którymi się kierował przy załatwieniu sprawy. Błędnie przyjął, że pomieszczenia biurowe znajdowały się w baraku biurowym o niskim standardzie a także, że plac parkingowy w większości nie był utwardzony. Wskazała Strona, że do wyceny "rynkowej" wartości czynszu, organ podatkowy przyjął stawkę zastosowaną dla powierzchni sklepowo-magazynowej o niskim standardzie, nie ustalając przy tym jaka jest proporcja powierzchni magazynowej do sklepowej, czy cała powierzchnia była ogrzewana, jaka część powierzchni wynajmowanej była objęta stawką 18,69 zł, czy wynajęta powierzchnia była wyposażona w urządzenia, czy najemca był dodatkowo obciążany za media oraz czy był dostęp do sieci informatycznej. Zastosowany przez organ podatkowy klucz podziału powierzchni, pomiędzy Spółkę i B sp. z o.o. w oparciu o liczbę zatrudnionych osób w obu spółkach do całkowitej powierzchni pomieszczeń biurowych, zdaniem Strony, oparty jest na fundamentalnie sprzecznych z rzeczywistością przesłankach. Spółka przy ul. [...] prowadziła działalność gospodarczą i z dzierżawionych pomieszczeń biurowych korzystali pracownicy administracyjni i pracownicy zatrudnieni na stanowiskach robotniczych oraz klienci firmy, a z szatni korzystali zatrudnieni w Spółce kierowcy. Stanowisko Spółki potwierdza wysokość obrotów i ilość dokumentów generowanych przez obie spółki. Strona podkreśliła, że wielkość czynszu związana była również z bezpośrednim dostępem z pomieszczeń biurowych do dużego placu parkingowego, na którym prowadzona była działalność gospodarcza. Dalej argumentowała, że plac parkingowy był wybetonowany i wykorzystywany był do hurtowej sprzedaży paliw. Działalność taka jest uciążliwa w eksploatowaniu nieruchomości, a koszty związane z utrzymaniem placu ponosiła B sp. z o.o. Powyższe przesądza o nieporównywalności spornej dzierżawy z wynajmem powierzchni wykorzystywanej jako plac parkingowy.