Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 listopada 2015 r., sygn. II SA/Wa 325/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Anna Mierzejewska Sędzia WSA - Andrzej Kołodziej Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Protokolant - starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 listopada 2015 r. sprawy ze skargi B.R. na decyzję Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pieniężnego za okres trzech miesięcy oddala skargę.

Uzasadnienie

Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego rozkazem personalnym z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...], działając na podstawie art. 50 oraz art. 60 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (tekst jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.), z dniem [...] listopada 2011 r. zwolnił [...] B. R. ze służby w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

Skarżąca wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2012 r. zwróciła się do Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego o wydanie decyzji administracyjnej w zakresie przyznania jej, bądź odmowy przyznania za okres trzech miesięcy, tj. od dnia [...] grudnia 2011 r. do dnia [...] lutego 2012 r. świadczenia pieniężnego określonego w art. 132 ust. 3 ustawy w wysokości odpowiadającej uposażeniu zasadniczemu wraz z dodatkami o charakterze stałym należnymi na ostatnio zajmowanym stanowisku.

Następnie Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego decyzją z dnia [...] maja 2012 r. nr [...], działając na podstawie art. 132 ust. 3 wyżej wymienionej ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu, odmówił skarżącej Beacie Rudeckiej przyznania wnioskowanego świadczenia. W uzasadnieniu - powołując się na opisany powyżej stan faktyczny - podał, że w dniu zwolnienia ze służby, tj. [...] listopada 2011 r. skarżąca posiadała 19 lat służby, a zatem z tym dniem nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura. Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 ze zm.). Po zwolnieniu ze służby zawiadomiła Szefa ABW o swojej chorobie i braku możliwości zatrudnienia po zwolnieniu ze służby, składając kolejne zwolnienia lekarskie za okres od dnia zwolnienia ze służby do dnia [...] lutego 2012 r. W dalszej części stwierdzono, że stosownie do treści art. 132 ust. 3 ustawy, funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby na podstawie art. 60 ust. 2 pkt. 5 lub 6, który z powodu nadal trwającej choroby nie może podjąć zatrudnienia, wypłaca się co miesiąc świadczenie pieniężne określone w ust. 1 przez okres choroby, nie dłużej jednak niż przez okres 3 miesięcy, chyba że wcześniej właściwa komisja lekarska Agencji wyda orzeczenie o inwalidztwie stanowiące podstawę do ustalenia prawa do renty inwalidzkiej. Zatem z tak sformułowanego przepisu wynika, iż funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby, któremu przysługuje prawo do renty inwalidzkiej, nie przysługuje świadczenie określone w art. 132 ust. 1 cyt. ustawy, zaś skoro świadczenie określone w ust 1 art. 132 nie przysługuje funkcjonariuszowi, który ma ustalone prawo do renty inwalidzkiej, to tym bardziej świadczenie to nie przysługuje funkcjonariuszowi, który ma ustalone prawo do emerytury. Z tego mianowicie powodu, że przepis art. 132 ust. 3 ustawy ma na celu ochronę funkcjonariusza zwolnionego ze służby na podstawie art. 60 ust. 2 pkt 5 lub 6, który z powodu trwającej choroby nie może podjąć zatrudnienia, a więc pozbawiony jest źródła utrzymania i przez okres trzech miesięcy przysługuje mu świadczenie pieniężne w wysokości odpowiadającej uposażeniu zasadniczemu wraz z dodatkami o charakterze stałym, należnymi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. Ponieważ skarżąca w dniu zwolnienia ze służby posiadała prawo do emerytury na podstawie cytowanej już wyżej ustawy z dnia 18 lutego 1994 r., zatem posiadała ona źródło utrzymania. Natomiast niemożność podjęcia przez funkcjonariusza zatrudnienia po zwolnieniu ze służby z powodu nadal trwającej choroby, nie pociąga za sobą takiego skutku, że funkcjonariuszowi przysługuje prawo do świadczenia określonego w ust. 1 tego przepisu. Dalej podano, że przepis art. 132 ust 3 cyt. ustawy nie daje funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby na podstawie art. 60 ust. 2 pkt 5 lub 6 prawa wyboru świadczenia pieniężnego, o którym mowa w ust. 1 tego przepisu lub zaopatrzenia emerytalnego, tak jak czyni to przepis art. 132 ust. 1 cyt. ustawy w odniesieniu do funkcjonariuszy zwolnionych ze służby na podstawie art. 60 ust. 1 pkt. 1 oraz ust. 2 pkt. 4 ustawy. Brak jest zatem podstaw prawnych do przyznania świadczenia określonego w art. 132 ust. 1 cyt. ustawy funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby na podstawie art. 60 ust. 2 pkt. 5 lub 6, który ma ustalone prawo do renty inwalidzkiej lub emerytury.