Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 5 sierpnia 2015 r., sygn. I SA/Gl 102/15

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Madej, Sędziowie WSA Bożena Miliczek-Ciszewska, Bożena Pindel (spr.), Protokolant Ewelina Cyroń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi A S.A. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej Kolegium lub SKO), działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; dalej: O.p.) - po rozpatrzeniu odwołania A S.A. z siedzibą w W. (dalej Spółka lub skarżący) od decyzji z dnia [...] r. Nr [...] wydanej przez Burmistrza Miasta O. określającej podatnikowi wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za rok 2012 w kwocie [...] zł - utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Podstawą rozstrzygnięcia był następujący stan faktyczny.

Postanowieniem z dnia [...] r. organ I instancji wszczął z urzędu postępowanie w niniejszej sprawie. Decyzją z dnia [...] r. organ I instancji określił Spółce wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za rok 2012 od budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W odwołaniu Spółka wskazała, że zbiornik jako urządzenie techniczne nie spełnia wymogów definicji legalnej budowli, zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Kolegium decyzją z dnia [...] r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji wskazując, że podstawę prawną wymiaru podatku od nieruchomości stanowi art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.; dalej: u.p.o.l).

Rozpoznając skargę na decyzję SKO Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Gl 1093/12 uchylił zaskarżoną decyzję. Sąd uznał za trafne zarzuty skarżącej Spółki wskazujące na naruszenie przez organy przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Organ I instancji wydał decyzję jedynie na podstawie pisma Spółki zawierającego lokalizację zbiorników według stanu na dzień 1 stycznia 2012 r. oraz ich wartość. Organ przyjął, że zbiorniki LPG są budowlami, a organ II instancji stanowisko to podzielił wskazując na definicję budowli zawartą w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.; dalej: u.p.b.). Odwołując się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 13 września 2011 r. sygn. akt P 33/09 Sąd wskazał, że prawidłowo przeprowadzone postępowanie dowodowe powinno zmierzać do wykazania, ze sporny zbiornik spełnia wszystkie cechy czy to budowli czy urządzenia budowlanego. Stanowisko organu odwoławczego, który zaakceptował stanowisko organu I instancji, że zbiornik LPG jest wprost wymieniony w art. 3 pkt 3 u.p.b. jako budowla nie może być - zdaniem Sądu - zaaprobowane, bez wykazania cech przesądzających o tym fakcie.