Wyrok WSA w Opolu z dnia 21 lipca 2015 r., sygn. II SA/Op 204/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz - spr. Sędziowie Sędzia NSA Gerard Czech Sędzia WSA Marta Wojciechowska Protokolant Sekretarz sądowy Mariola Krzywda po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lipca 2015 r. sprawy ze skargi Ł. P. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 21 grudnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty Namysłowskiego z dnia 29 sierpnia 2012 r., nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja w całości nie podlega wykonaniu, 3) zasądza od Wojewody Opolskiego na rzecz Ł. P. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 8 kwietnia 2010 r. A Sp. z o.o. w [...] (dalej: Spółka A) wystąpiła do Starosty Namysłowskiego o udzielenie pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej B, składającej się ze stalowej wieży kratowej o wysokości 60 m z antenami sektorowymi i radioliniowymi, urządzeniami sterującymi pracą anten oraz przyłącza energetycznego na działce ewidencyjnej nr a, obręb [...], [...]. Wniosek ten wpłynął do organu w dniu 12 kwietnia 2010 r.

W wyniku rozpatrzenia powyższego wniosku Starosta Namysłowski wydał decyzję z dnia 16 sierpnia 2010 r., którą zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę wnioskowanej inwestycji. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Wojewodę Opolskiego decyzją z dnia 30 listopada 2010 r.

Na skutek skargi wniesionej przez Ł. P., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 6 grudnia 2011 r., sygn. akt II SA/Op 703/10, uchylił ww. rozstrzygnięcia organów obu instancji z uwagi na naruszenie przepisów postępowania. W uzasadnieniu wskazał, że organy nie wyjaśniły powodów ograniczenia obszaru oddziaływania obiektu w rozumieniu art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane wyłącznie do wskazanych w decyzji nieruchomości nr a, b, c i d w obrębie [...], [...], podczas gdy z wyrysu mapy ewidencyjnej wynika, że w obszarze oddziaływania inwestycji potencjalnie znajdują się dalsze nieruchomości np. działki e, f, g czy h. Sąd zarzucił, że organ pierwszej instancji nie odniósł się też do zgłoszenia udziału w postępowaniu mieszkańców wsi [...] i zauważył, że w związku ze zmianą od dnia 31 sierpnia 2007 r. treści § 2 ust. 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia RM z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. nr 257, poz. 2573, z późn. zm. - zwanego dalej rozporządzeniem z 2004 r.), nastąpiła zmiana kryteriów, według których kwalifikuje się daną inwestycję z zakresu instalacji radiokomunikacyjnych, radionawigacyjnych i radiolokacyjnych, jako wymagającą sporządzenia raportu obligatoryjnie, czy też fakultatywnie i obecnie o wymogu sporządzenia raportu nie przesądza sam fakt spełnienia przez inwestycję określonych parametrów technicznych. Po nowelizacji kryterium kwalifikującym inwestycję z przedmiotowego zakresu do sporządzenia raportu nie jest już tylko wartość równoważnej mocy promieniowania izotropowego oraz częstotliwość emitowanego pola elektromagnetycznego, ale również odległość miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego, wzdłuż osi głównej wiązki promieniowania anteny. Sąd odnotował też wejście w życie rozporządzenia RM z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. nr 213, poz. 1397), jednak wykluczył możliwość jego zastosowania w sprawie, a to z uwagi na treść regulacji z § 4 tegoż rozporządzenia. Stwierdził, że w obowiązującym stanie prawnym sprawy rozstrzygająca jest lokalizacja wokół terenu inwestycji miejsc dostępnych dla ludności, a zatem możliwość rzeczywistego negatywnego oddziaływania emisji przedsięwzięcia, podczas gdy w tym zakresie organy nie przeprowadziły wymaganych dowodów, co skutkowało uznaniem, że ich rozstrzygnięcia zostały wydane z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1 art. 80 K.p.a. Sąd uznał, iż organy przyjmując, że wzdłuż osi głównej promieniowania poszczególnych anten wchodzących w skład planowanej inwestycji nie znajdują się miejsca dostępne dla ludności, powołały się na ustalenia faktyczne oparte na dowodach, których przeprowadzenia nie można stwierdzić na gruncie akt sprawy, co uzasadnia zarzut naruszenia art. 107 § 3 K.p.a. Końcowo Sąd wskazał na konieczność odniesienia się przez organ do zarzutu nałożenia się pól promieniowania z istniejącej stacji telefonii sieci C na promieniowanie obecnie planowanej inwestycji sieci telefonii B.