Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 czerwca 2015 r., sygn. VII SA/Wa 2120/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Bogusław Cieśla,, sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, Protokolant spec. Agnieszka Wrzodak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi C. B. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2014 r. znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia skargę oddala

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia [...] lipca 2014r. ([...]), na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 i art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku C. B. o ponowne rozpatrzenie sprawy - utrzymał w mocy postanowienie własne z dnia [...] czerwca 2014 r. ([...]), którym stwierdził nieważność postanowienia [...] Wojewódzkiego inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2008 r. ([...]), uchylającego w całości postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] z dnia [...] września 2007 r., ([...]) i ustalającego dla inwestora - C. B. opłatę legalizacyjną w kwocie 75.000 zł za samowolną zmianę sposobu użytkowania części budynku mieszkalnego na restaurację przy ul. [...] w [...].

Organ odwoławczy przedstawił specyfikę postępowania nieważnościowego wskazując, że organ orzeka o stwierdzeniu nieważności badanej decyzji, tylko wówczas, gdy ustali, że wystąpiła jedna z przesłanek określonych w art. 156 § 1 kpa i nie zachodzi żadna z negatywnych przesłanek stwierdzenia nieważności określonych w art. 156 § 2 kpa oraz zaznaczył, że na podstawie art. 126 kpa powyższe należy odpowiednio odnieść do postanowień.