Wyrok WSA w Krakowie z dnia 27 maja 2015 r., sygn. III SA/Kr 243/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Kutzner Sędziowie WSA Maria Zawadzka WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) Protokolant st. ref. Justyna Owczarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2015 r. sprawy ze skargi E. P. i M. P. na uchwałę Rady Gminy M z dnia 28 listopada 2013 r. Nr [...] w przedmiocie nadania nazw ulic w miejscowości P skargę oddala.

Uzasadnienie

Uchwałą Nr [...] Rady Gminy M z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie nadania nazw ulic w miejscowości P na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 13 oraz art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594) w miejscowości P nadano nazwy ulicom dotąd bezimiennym. Rozmieszczenie ulic uwidoczniono w załączniku graficznym do powyższej uchwały.

Uchwałę ogłoszono w Dzienniku Urzędowym Województwa z 2013 r. pod pozycją [...], z dnia 9 grudnia 2013 r. Natomiast w życie weszła w dniu 24 grudnia 2013 r.

W dniu 5 grudnia 2013 r. do Urzędu Gminy M wpłynęło pismo E. P. i M. P. zatytułowane "wezwanie do zmiany uchwały Rady Gminy ze względu na naruszenie prawa". W piśmie tym skarżący wnieśli o zmianę nazwy prywatnej drogi wewnętrznej w uchwalonej "ustawie Rady Gminy" z ul. P na ul. J. W piśmie tym wskazano, że w dniu 20 sierpnia 2013 r. E. i M. P. złożyli wniosek o nadanie ich prywatnej drodze wewnętrznej nazwy ul. J i taka nazwa została wprowadzona w projekcie nazw ulic w miejscowości P - paragraf 2 punkt 19. W uchwale z 28 listopada 2013 r. Rada Gminy zmieniła bez zgody skarżących nazwę ulicy na ul. P.

Rada Gminy nie udzieliła odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W dniu 3 lutego 2014 r. E. P. i M. P. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na opisaną wyżej uchwałę Rady Gminy M, zaskarżając ją w całości i zarzucając naruszenie:

a) art. 21 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 1-3 Konstytucji RP w zakresie, w jakim przepisy te statuują zasadę ochrony prawa własności, a także naruszenie art. 140 Kodeksu cywilnego w zakresie, w jakim przepis ten przewiduje swobodę uprawnień właściciela w zakresie decydowania o przedmiocie jego prawa własności;