Wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 lutego 2015 r., sygn. II SA/Wa 2124/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Anna Mierzejewska Sędzia WSA - Adam Lipiński Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Protokolant - starszy sekretarz sądowy Sylwia Mikuła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2015 r. sprawy ze skargi D. L. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...], 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Uzasadnienie

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję z dnia [...] maja 2013 r., którą odmówił skarżącemu D. L. (ur. [...] maja 1966 r.) przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku. W uzasadnieniu podał, że zgodnie z art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), świadczenie w drodze wyjątku może być przyznane ubezpieczonym oraz pozostałym po nich członkom rodziny, którzy wskutek szczególnych okoliczności nie spełniają warunków wymaganych w ustawie do uzyskania prawa do emerytury lub renty, nie mogą - ze względu na całkowitą niezdolność do pracy lub wiek - podjąć pracy lub działalności objętej ubezpieczeniem społecznym i nie mają niezbędnych środków utrzymania. Podał, że do przyznania świadczenia w drodze wyjątku muszą być spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w powołanym przepisie, a brak jednego z nich powoduje niemożność przyznania tego świadczenia. Tymczasem - zdaniem organu - z akt sprawy nie wynikają szczególne okoliczności, na skutek których skarżący nie nabył uprawnień do świadczenia w trybie zwykłym, bowiem łączny okres ubezpieczenia wynosi 19 lat 9 miesięcy i 8 dni, natomiast w ocenianym do uprawnień 10-leciu, przed dniem powstania całkowitej niezdolności do pracy, zamiast 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych do przyznania świadczenia w trybie zwykłym, zostało udowodnione 11 miesięcy i 22 dni. Dodał, że niespełnienie warunków do świadczenia na zasadach ogólnych nie było następstwem zdarzeń o charakterze szczególnym i w okresach, w których wnioskodawca nie podejmował zatrudnienia, tj. od dnia [...] października 2003 r. do dnia [...] stycznia 2012 r., nie była wobec niego ustalona, przez lekarza orzecznika ZUS, całkowita niezdolność do pracy. Ponadto organ stwierdził, że skarżący nie przedstawił dowodów świadczących o obiektywnych trudnościach w podjęciu pracy wyjaśniając, że samo powoływanie się na fakt bycia osobą bezrobotną, nie odzwierciedla rzeczywistej aktywności osoby w poszukiwaniu pracy, bowiem dopiero dowody wskazujące na odmowę zatrudnienia przez konkretnych pracodawców pozwalają na uznanie okresu bezowocnych poszukiwań pracy, jako okresu przerwy w zatrudnieniu, spowodowanej szczególnymi okolicznościami, niezależnymi od woli, zaś pobyty skarżącego w szpitalu miały charakter krótkotrwały, a z dokumentacji medycznej nie wynika, aby w tym czasie był on niezdolny do pracy.