Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 stycznia 2015 r., sygn. VI SA/Wa 2286/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jakub Linkowski Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś - Rosińska (spr.) Sędzia WSA Dorota Wdowiak Protokolant ref. staż. Łukasz Kawalec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi K. P. na decyzję Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości w celu rozpatrzenia odwołań od wyników egzaminu adwokackiego z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu adwokackiego oddala skargę

Uzasadnienie

Uchwałą z dnia [...] kwietnia 2013 r. Komisja Egzaminacyjna do przeprowadzenia egzaminu adwokackiego z siedzibą w W. ustaliła wynik K.P. z egzaminu adwokackiego na ocenę niedostateczną. W uzasadnieniu wskazano, że K.P. uzyskała: z części pierwszej egzaminu stanowiącej zestaw pytań testowych ocenę dostateczną, z części drugiej egzaminu, zadanie z prawa karnego, ocenę niedostateczną, z części trzeciej, zadanie z prawa cywilnego, ocenę dostateczną,

z części czwartej egzaminu, zadanie z prawa gospodarczego, ocenę niedostateczną, zaś z części piątej egzaminu, zadanie z prawa administracyjnego ocenę dostateczną. W związku z tym, zgodnie z art. 78f ust. 1 ustawy Komisja stwierdziła, że egzaminowana uzyskała wynik negatywny z egzaminu adwokackiego.

W ocenach cząstkowych z prawa karnego egzaminatorzy, wskazując na prawidłowość zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.k., stwierdzili jednocześnie bezzasadność podnoszenia przez zdającą braku prawidłowego pouczenia o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań o zarzutu z art. 182 k.p.k. - pouczenie

o prawie do odmowy składania zeznań dopiero po odmowie składania zeznań. Egzaminatorzy stwierdzili niezrozumienie zdającej o niemożności łączenia zarzutów obrazy prawa materialnego z zarzutami obrazy natury procesowej. Podkreślano, że oskarżony nie składał zeznań w niniejszej sprawie, lecz w innej. Nie było więc podstaw do wskazywania uchybień w tej innej sprawie. Zdaniem egzaminatorów zdająca całkowicie błędnie uznała, że sąd nie ustalił zamiaru popełnienia przez oskarżonego przestępstwa umyślnego z art. 157 § 1 k.k., co stanowiło zarzut o braku przesłanki z art. 64 § 1 k.k. Świadczyło to o niezrozumieniu istoty wyroku. Czyn z art. 157 § 1 k.k. może być popełniony wyłącznie z winy umyślnej, a zdająca zauważając obrazę przepisów postępowania błędnie przyjęła naruszenie art. 49a k.p.k. nie wspominając o naruszeniu art. 415 § 5 k.p.k. i stawiając zbędnie zarzut z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. - sporządzenie przez sąd rażąco wadliwego uzasadnienia przez niewskazanie dlaczego uznał, że oskarżony popełnił czyn w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym. Z zebranie w sprawie materiału wynikało, że oskarżony "dać nauczkę " pokrzywdzonemu łamiąc mu rękę. Podobnie chybiony był zarzut dowolnej oceny przez sąd materiału dowodowego przez oparcie rozstrzygnięcia na niepełnej i niejasnej opinii biegłego. W ocenie egzaminatorów złamanie ręki stanowi oczywiste naruszenie czynności narządu lub rozstrój powyżej 7 dni. Wniosek zdającej o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od czynu z pkt I był prawidłowy, lecz o uchylenie wyroku w pozostałej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania był wadliwy, jako pozbawiony racjonalnych podstaw prawnych. Nadto brak było wniosku dotyczącego nieprawidłowego orzeczenia o obowiązku zadośćuczynienia błędnie sformułowanego ba podstawie art. 49a k.p.k. zamiast na podstawie art. 425 § 5 k.p.k.