Wyrok WSA w Kielcach z dnia 23 października 2014 r., sygn. I SA/Ke 485/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Grabowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Danuta Kuchta, Sędzia WSA Mirosław Surma, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Anna Szyszka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 23 października 2014 r. sprawy ze skargi "A" S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...][...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2010 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy W. z dnia [...] nr [...] wydaną wobec P. S.A. w W. ("podatnik", "skarżąca") w sprawie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za rok 2010 w kwocie 20.240 zł.

P. S.A z siedzibą w W. w dniu 19 kwietnia 2012 r. wystąpiła do organu podatkowego pierwszej instancji z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2007-2011, składając jednocześnie korekty deklaracji za te lata. W uzasadnieniu wniosku spółka powołała się na dokumenty w postaci wyroku NSA z dnia 15 lutego 2010 r. sygn. akt I OSK 573/09 oraz decyzji Wojewody Ś. z roku 1994, na podstawie których Grupa O. S.A nabyła prawo użytkowania wieczystego nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr 218 wraz z prawem własności zlokalizowanych na niej obiektów.

Decyzją z dnia [...] r. organ podatkowy I instancji odmówił stwierdzenia nadpłaty wskazując, że przez cały 2010 r. P. S.A. było samoistnym posiadaczem obiektów budowlanych znajdujących się na działce o nr ewid. 218. Podmiot ten sprawował faktyczne władztwo w sensie fizycznym jak i psychicznym nad budynkami oraz budowlami znajdującymi się na tej działce.

Rozpatrując odwołanie i dokonując prawnej i merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. przywołało treść art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) dalej "u.p.o.l.", "ustawa", wskazało, że przepis art. 3 ust. 3 u.p.o.l.; stanowi swoistą normę kolizyjną, rozstrzygającą, że w sytuacji, gdy samoistny posiadacz nieruchomości nie jest jej właścicielem, to on, a nie właściciel, zostaje zobowiązany do zapłaty podatku od danej nieruchomości. Przyjęte rozwiązanie jest uzasadnione, bowiem to posiadacz samoistny a nie właściciel, sprawuje faktyczne władztwo nad nieruchomością, może ją użytkować i uzyskiwać z tego tytułu przychody i innego rodzaju korzyści. Treść art. 3 ust. 1 u.p.o.l., oznacza jednocześnie, że właściciel danej nieruchomości będzie zobowiązany do zapłaty podatku od nieruchomości tylko wtedy, gdy pozostaje on równocześnie jej samoistnym posiadaczem (tytuł własności i stan faktycznego posiadania związane są z tym samym podmiotem). Potwierdzeniem stanowiska jest wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 10 sierpnia 2010 r., sygn. akt I SA/Go 479/10 w którym stwierdzono, że w przypadku konkurowania posiadacza samoistnego z właścicielem/użytkownikiem wieczystym, podatnikiem podatku od nieruchomości jest posiadacz samoistny.