Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 września 2014 r., sygn. III SA/Wa 996/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Waldemar Śledzik, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, sędzia WSA Maciej Kurasz (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Bartłomiej Grzybowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2014 r. sprawy ze skargi Miasta W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 26 listopada 2013 r. nr IPPP1/443-873/13-2/PR w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) stwierdza, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz Miasta W. kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1. Z przedłożonych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie akt sprawy wynika, że Miasto W. (dalej: "Skarżąca", "Strona") złożyło wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności oddania na podstawie decyzji administracyjnej w użytkowanie nieruchomości, jako czynności wykonywanej w ramach realizacji zadań własnych organu władzy publicznej. We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny: zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy - Stolica Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2002 r. Nr 41, poz. 361 ze zm.) miasto stołeczne Warszawa jest gminą mającą status miasta na prawach powiatu. W związku z powyższym, W. m.in. realizuje zadania należące do właściwości samorządu gminnego. Zadania te zostały określone w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594 tekst jednolity, dalej: "u.s.g."), gdzie mowa jest, iż zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. Jednym z zadań własnych gminy jest gospodarka nieruchomościami. W ramach tej ustawowej dyspozycji Miasto oddaje posiadane nieruchomości w dzierżawę, najem oraz użytkowanie. Na dzień dzisiejszy przepisy dotyczące użytkowania uregulowane są w Kodeksie Cywilnym uprzednio były one zawarte w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 31 maja 1962 r. w sprawie przekazywania terenów w miastach i osiedlach (Dz. U. z 1962 r. Nr 35, poz. 159, dalej: “rozporządzenie z 31 maja 1962 r.). Działając na podstawie przepisów ww. rozporządzenia m. W. oddało w użytkowanie teren przy ul. [...] w W. (byłej ul. [...]) o pow. 27 886 m2 na rzecz Instytutu [...]. Teren ten został przekazany w użytkowanie na podstawie decyzji administracyjnej, o której mowa w wyżej wymienionych przepisach. W dniu [...] marca 1973 r. została wydana decyzja ustalająca wysokość opłaty za użytkowanie tego gruntu, zmieniona decyzją z dnia [...] marca 1989 r. Na dzień dzisiejszy nieruchomość użytkowana jest przez Instytut [...] oraz Instytut [...] obie te jednostki solidarnie ponoszą opłatę za użytkowanie przedmiotowego gruntu. W. wykonuje działalność obejmującą zarówno wykonywanie czynności niestanowiących działalności gospodarczej, jak i czynności spełniających definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: “ustawa o VAT"). Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Działalność gospodarcza wykonywana jest przez m. W. w sposób spełniający warunki uznania jej za podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, który stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zastrzec również należy, iż część czynności wykonywanych przez W. wyczerpuje warunki określone w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, zgodnie z którym nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W efekcie W. nie jest podatnikiem VAT z tytułu wykonywania tych czynności.