Wyrok WSA w Łodzi z dnia 23 września 2014 r., sygn. II SA/Łd 772/14

Dnia 23 września 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska, Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska, , Protokolant Pomocnik sekretarza Aneta Panek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2014 roku sprawy ze skargi M. C. na uchwałę Rady Miejskiej w Radomsku z dnia 20 maja 2013 r. nr XXXVIII/338/13 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu terenu miasta Radomska w rejonie ulic: Warszyca - Brzeźnicka - Piłsudskiego, przedłużenie Targowej, do terenów PKP oddala skargę. LS

Uzasadnienie

Pismem z dnia 12 sierpnia 2013 r. M. C. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na uchwałę Rady Miejskiej Radomska z dnia 20 maja 2013 r. nr XXXVIII/338/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu terenu miasta Radomska w rejonie ulic: Warszyca - Brzeźnicka -Piłsudskiego, przedłużenie Targowej, do terenów PKP. Skarżący wyjaśnił, że wobec stwierdzenia braku obligatoryjnych elementów uchwały wymaganych art. 15 ustawy u.p.z.p., przed wniesieniem skargi, wezwał Radę Miasta do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi na wezwanie Rada Miasta Radomsko uznała wszystkie podniesione przez skarżącego argumenty za bezzasadne. Zdaniem skarżącego w przedmiotowej sprawie naruszone zostały zasady sporządzania uchwalonego planu miejscowego. Uzasadnił swój interes prawny w kwestionowaniu przedmiotowej uchwały tym, że właścicielem nieruchomości gruntowych położonych na obszarze uchwalonego planu o numerach geodezyjnych [...],[...],[...],[...]. Poprzez uchwalenie wadliwego planu zagospodarowania przestrzennego naruszono jego uprawnienie do dysponowania nieruchomością. Jako właściciel wskazanych nieruchomości zamierzał zrealizować inwestycję stanowiącą wielkopowierzchniowy obiekt handlowy, która była przedmiotem ustaleń Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, jak i uchwalonego planu. W świetle treści uchwały realizacja tych zamierzeń stała się niemożliwa, dlatego też zdaniem skarżącego, doszło do ograniczenia swobody działalności gospodarczej w innym niż ustawa akcie prawnym oraz bez przesłanki ważnego interesu publicznego. Skarżący zarzucił naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.; dalej: u.p.z.p.) poprzez niewskazanie w planie wskaźnika intensywności zabudowy, bowiem wskazanie jedynie maksymalnej powierzchni zabudowy, tj. 60% powierzchni działki, nie spełnia wymogu art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. W ocenie skarżącego, przy uchwaleniu omawianego planu miejscowego doszło również do naruszenia przysługującego mu prawa własności poprzez brak ustalenia zasad kształtowania sposobu wykonywania prawa własności w zakresie dostępu do drogi publicznej (i tym samym naruszenia przepisu art. 2 pkt 1 oraz art. 6 ust. 1 ustawy). Skarżący podniósł też naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 9 lit. b rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. (Dz. U. Nr 164, poz. 1587) poprzez niezamieszczenie w planie dla obszarów oznaczonych symbolami 1UC (działki o nr [...]), 3U (działki o nr [...]) oraz 2U (działki o nr [...]) ustaleń dotyczących modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i sieci infrastruktury technicznej. Wskazał, że nieruchomości skarżącego (tj. działki o numerach [...]) zgodnie z planem miejscowym mogą być zabudowane w sposób eksponujący front budynków do nowo utworzonej drogi 2KD-L. Ponadto obsługa komunikacyjna tych nieruchomości ma być zapewniona poprzez korzystanie z nowo projektowanej drogi 2KD-L. Tymczasem nieruchomości całkowicie zostały pozbawione jakiegokolwiek dostępu do drogi publicznej, w tym przede wszystkim do nowo projektowanej drogi 2KD-L, bowiem plan nie wskazuje dalszego przebiegu innych dróg, które skomunikowałaby nieruchomości skarżącego z drogą publiczną 2KD-L. Niezapewnienie Skarżącemu dostępu do jakiejkolwiek drogi publicznej powoduje, że miejscowy plan w tym zakresie odsyła go do możliwości wynikających tylko z ograniczonego prawa rzeczowego w zakresie służebności drogi koniecznej, przy czym z uprawnieniem właściciela działki do posiadania dostępu do drogi publicznej zsynchronizowany jest obowiązek gminy budowy adekwatnych sieci dróg gminnych. Zdaniem skarżącego organ naruszył także § 106 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. nr 243 poz. 2063) oraz art. 2 pkt 1 u.p.z.p. poprzez bezzasadne, nieracjonalne oraz sprzeczne z wymogami funkcjonalnymi i społeczno-gospodarczymi ładu przestrzennego podwyższenie minimalnej wysokości zabudowy do 9 m na obszarze oznaczonym symbolem 1UC, na którym dopuszczono lokalizację stacji paliw (§ 19 ust. 1 pkt 2 planu). Wyjaśnił, że w myśl § 19 ust. 2 pkt 1 uchwały w zakresie parametrów i wskaźników zabudowy dla terenu usług handlu wielkopowierzchniowego oznaczonego na rysunku planu symbolem 1UC ustala się wysokość zabudowy nie mniejszą niż 9 m i nie większą niż 16 m. Jednocześnie dopuszczono na tym terenie lokalizację stacji paliw. Tymczasem zgodnie z § 106 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. nr 243 poz. 12063), wysokość zadaszenia stacji paliw płynnych powinna wynosić co najmniej 4,5 m. Podniesienie w przedmiotowym planie minimalnej wysokości obiektu stacji paliw z 4,5 m do wysokości minimum 9 m jest zatem, zdaniem strony, naruszeniem obowiązujących przepisów prawa. Tym samym zawarte w § 19 ust. 2 pkt 1 postanowienia planu miejscowego zmuszają inwestora do ponoszenia nieracjonalnych i nieuzasadnionych kosztów budowy obiektu oraz kosztów jego eksploatacji. Pomimo pozornego braku włączenia możliwości lokalizacji stacji paliw na omawianym obszarze, w rzeczywistości przyjęte w planie miejscowym wymogi uniemożliwiają stawianie tego typu obiektów. Wprowadzenie do planu miejscowego dla terenu oznaczonego symbolem 1UC minimalnej wysokości zabudowy uznał ponadto za sprzeczne z zapisem Studium oraz art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy. Zarzucając niezgodność zapisów zaskarżonej uchwały ze Studium, wskazał, że Studium dopuszcza na terenie oznaczonym UW lokalizację obiektów wielkopowierzchniowych, nie wskazując przy tym minimalnej wysokości zabudowy obiektów wielkopowierzchniowych. Podobnie art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy nie wymaga w planie wskazania minimalnej wysokości zabudowy, a tylko maksymalną wysokość. Skarżący zarzucił naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 6 oraz art. 20 ust. 1 u.p.z.p. poprzez bezpodstawne i sprzeczne ze Studium uwarunkowań ustalenie minimalnej wysokości obiektów/zabudowy na obszarze planu o symbolu 1UC,na którym dopuszczono lokalizację wielkopowierzchniowych obiektów handlowych i naruszenie art. 2 pkt 6 oraz art. 20 ust. 1 u.p.z.p. poprzez sprzeczne z zapisami Studium wprowadzenie w miejscowym planie strefy ogólnodostępnej (publicznej) mimo jej braku w Studium. Plan wprowadził własną definicję "strefy przestrzeni reprezentacyjnej" nieznaną ustawie i w sposób niezgodny z prawem. Gdyby przyjąć, że uchwała Rady Miejskiej stanowi swoistą modyfikację definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, to takie postanowienie uchwały jest sprzeczne z treścią art. 20 tejże ustawy stanowiącego, że "plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń Studium". Naruszenie prawa jest oczywiste, albowiem Studium nie kwalifikowało nieruchomości skarżącego jako obszaru ogólnodostępnego, publicznego dla mieszkańców z uwagi na jego wysokie walory estetyczne. Zdaniem skarżącego przy uchwalaniu planu doszło do naruszenia art. 2 pkt 1 u.p.z.p. poprzez ustalenie dla terenu 1UC dachów o kącie nachylenia połaci dachowych w przedziale 10-25°, co jest sprzeczne z definicją ładu przestrzennego rozumianego jako przestrzeń uwzględniająca w uporządkowanych relacjach uwarunkowania i wymagania funkcjonalne i społeczno-gospodarcze. Wyjaśnił, że brak jest możliwości zrealizowania wykonania dachu jedno lub dwuspadowego w obiekcie wielkopowierzchniowym z zachowaniem wysokości określonej w miejscowym planie. Stwierdził, że organ naruszył też § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych poprzez wyznaczenie w miejscowym planie obowiązującej linii zabudowy od północnej strony terenu działek o nr [...] w sposób niepozwalający na wykonanie dróg pożarowych w wymaganych odległościach od budynków. Na tej podstawie M. C. wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.