Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 17 lipca 2014 r., sygn. IV SA/Gl 817/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik Sędzia WSA Andrzej Matan Protokolant Specjalista Magdalena Kurpis po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lipca 2014 r. sprawy ze skargi E.B. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r., nr [...] wydaną na podstawie art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego, art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r., Nr 212, poz. 1236 ze zm.), art. 235² i art. 237 §1 pkt 3-6 i §11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 ze zm.) oraz w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. z 2013, poz. 1367), Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w S. nie stwierdził u E.B. choroby zawodowej - przewlekłej choroby narządu głosu spowodowanej nadmiernym wysiłkiem głosowym, wymienionej w poz. 15 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do wspomnianego wyżej rozporządzenia.

W uzasadnieniu organ pierwszej instancji powołał się na orzeczenia lekarskie o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, wydane przez: Poradnię Chorób Zawodowych w S. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. (orzeczenie z dnia [...]r., nr [...]) oraz przez Przychodnię Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. (orzeczenie z dnia [...]r., nr [...]), a także na zgromadzoną dokumentację dotyczącą oceny narażenia zawodowego.

W tym kontekście organ sanitarny wywiódł, że jak ustalono w toku przeprowadzonego postępowania, E.B. w okresie od 1 września 1977 r. do 9 września 2012 r. była zatrudniona w kilku szkołach i placówkach oświatowych, w których wykonywała pracę polegającą na prowadzeniu zajęć dydaktycznych, opiekuńczo- wychowawczych oraz pedagogiczno-terapeutycznych, która wiązała się z obciążeniem narządu głosu. Pomimo to okoliczności sprawy nie uzasadniały stwierdzenia wspomnianej choroby zawodowej albowiem nie została ona rozpoznana przez obie wskazane wyżej placówki orzecznicze. Placówki te w wyniku przeprowadzonych badań nie stwierdziły charakterystycznych dla tego schorzenia symptomów w postaci guzków głosowych twardych, wtórnych zmian przerostowych fałdów głosowych, niedowładu mięśni wewnętrznych krtani z wrzecionowatą niedomykalnością fonacyjna głośni i trwałą dysfonią. Z kolei zdiagnozowane u strony zmiany laryngologiczne świadczą o prostym przewlekłym nieżycie błony śluzowej gardła oraz krtani oraz czynnościowych zaburzeniach emisji głosu w typie dysfonii hiperfunkcjonalnej i nie mają one cech klinicznych przewlekłego schorzenia narządu głosu spowodowanego nadmiernym wysiłkiem głosowym.