Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 23 czerwca 2014 r., sygn. III SA/Gl 523/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jużków, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć, Sędzia WSA Iwona Wiesner (spr.), Protokolant Specjalista Ewa Olender, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2014 r. przy udziale - sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymiaru należności celnych (odmowa stwierdzenia nieważności decyzji) oddala skargę.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 23 stycznia 2014 r. sygn. akt I GSK 652/13, po rozpatrzeniu skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w K . od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 grudnia 2012 r. sygn. akt III SA/GL 1958/11 uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił poglądu sądu pierwszej instancji, że odmowa stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej narusza art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm., dalej O.p.), w zw. z art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne (DZ.U. nr 68, poz. 622 ze zm.), ponieważ postępowanie wymiarowe zakończone decyzją ostateczną, której stwierdzenia nieważności domagała się strona, "A" Sp. z o.o. z siedzibą w K ., zostało przeprowadzone z rażącym naruszeniem art. 121 § 1 i art. 191 O.p., co w konsekwencji doprowadziło do nieprawidłowego zastosowania art. 32 pkt 1 lit. c WKC i art. 157 ust. 2 RWKC. Tym bardziej w sytuacji, gdy orzeczenia będące podstawą dla przyjęcia takiego stanowiska zapadły w szeregu innych sprawach, po wydaniu decyzji ostatecznej, której wzruszenia domagała się strona.

W uzasadnieniu NSA podkreślił, że Sąd I instancji dokonał kontroli decyzji wydanej w trybie o stwierdzenie nieważności przez pryzmat innych postępowań celnych, prowadzonych przez organ celny w stosunku do strony, w trybie zwykłym, co niewątpliwe wykraczało poza granice rozpoznawanej sprawy. Przypomniał, że sprawowana przez wojewódzki sąd administracyjny kontrola pod względem zgodności z prawem (art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych; Dz. U. nr 153, poz. 1269, ze zm. ) polega na ocenie czy organ dokonał prawidłowych ustaleń, co do obowiązywania zaskarżonej normy prawnej, czy dokonał właściwej jej interpretacji oraz czy ustalił prawidłowo stan faktyczny sprawy. Innymi słowy, sąd administracyjny nie dokonuje ustaleń faktycznych w zakresie objętym sprawą administracyjną (podatkową, celną), a jedynie bada, czy ustalenia faktyczne dokonane przez organy administracji publicznej, których decyzje zostały zaskarżone, odpowiadają prawu. Oznacza to, że zakres kontroli sądu każdorazowo wyznacza sprawa, co do której strona wniosła skargę. Takie rozumienie przedmiotu postępowania potwierdza też treść art. 133 § 1 zd. pierwsze p.p.s.a., w myśl, którego co do zasady sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Wyrażona w tym przepisie zasada, że sąd administracyjny orzeka na podstawie akt sprawy, oznacza, że sąd ten rozpatruje sprawę na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego aktu (czynności), a nie na podstawie zmiany stanu faktycznego lub prawnego, która nastąpiła po wydaniu zaskarżonego aktu (czynności). W stanie sprawy wskazywany przez stronę dowód (umowa franszyzy z dnia 1 stycznia 2011 r.), na którym oparł się też Sąd I instancji, aczkolwiek ważny dla rozpoznania sprawy, to jednak wymagał oceny na podstawie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, a to należy do zakresu postępowania zwykłego.