Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 22 maja 2014 r., sygn. III SA/Po 303/14

Dnia 22 maja 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Górecka Sędziowie NSA Tadeusz M. Geremek WSA Ireneusz Fornalik ( spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Piotrowska - Żyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2014 roku przy udziale sprawy ze skargi M.M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia [...] lutego 2007r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej płatnika z tytułu niepobranego podatku od spadków i darowizn I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w P. na rzecz skarżącej kwotę 100,- zł ( sto złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych, III. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 23 stycznia 2014 r., sygn. akt II FSK 482/12, Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej M.M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 października 2011 r., sygn. akt III SA/Po 658/11, w sprawie ze skargi M.M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 lutego 2007 r., nr [...], w przedmiocie odpowiedzialności płatnika z tytułu podatku od spadków i darowizn, uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym:

Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. decyzją z dnia [...] października 2006 r., nr [...] orzekł o odpowiedzialności płatnika - notariusza M.M. (dalej: "skarżąca") i określił wysokość należności z tytułu niepobranego podatku od spadków i darowizn na dzień 7 sierpnia 2006 r. w wysokości 1.205 zł. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że na podstawie umowy z dnia 7 lipca 2006 r. (akt notarialny, rep. [...]) H.W. darowała wnuczce K.G. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr 4, przy ul. R. 5 w P. Wartość lokalu strony ustaliły na kwotę 96.569 zł. W § 3 aktu notarialnego obdarowana oświadczyła, że na polecenie darczyńcy ustanawia na jej rzecz bezpłatne prawo użytkowania nieruchomości będącej przedmiotem darowizny - na czas nieokreślony, z tym, że trwać ono miało niewątpliwie do 7 lipca 2016 r. Wartość użytkowania strony ustaliły na kwotę 8.000 zł rocznie. Płatnik (notariusz) - M.M. pobrała podatek od darowizny w wysokości 208 zł, zastosowała bowiem do obliczenia wartości użytkowania mnożnik 10, zatem czysta wartość darowizny wyniosła 16.569 zł. Organ podkreślił, że z § 3 powoływanego aktu notarialnego wynika, że obdarowana na polecenie darczyńcy ustanawia na jej rzecz bezpłatne prawo użytkowania nieruchomości. W umowie z dnia 7 lipca 2006 r. brak jednak polecenia darczyńcy zobowiązującego obdarowanego do ustanowienia na rzecz darczyńcy bezpłatnego użytkowania przedmiotu umowy. W związku z powyższym organ podatkowy uznał, że zapis § 3 aktu notarialnego wynika z niezachowania przez notariusza należytej staranności przy dokonywaniu czynności, a w istocie doszło na polecenie darczyńcy do ustanowienia użytkowania na spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego w rozumieniu art. 265 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, ze zm.), powoływanej dalej jako: "k.c.". Wartość tego prawa podlega odliczeniu od wartości nabytych rzeczy jako ciężar na zasadach wynikających z art. 13 ust. 6 i 7 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2004 r., Nr 142, poz. 1514, ze zm. - dalej jako "u.p.s.d."). Z treści art. 265 § 1 i 2 k.c. wynika, że do użytkowania praw stosuje się odpowiednio przepisy o użytkowaniu rzeczy, zatem do obliczenia wartości prawa użytkowania w sytuacji, gdy obowiązek obdarowanego polega jedynie na znoszeniu cudzego prawa, stosuje się, zdaniem organu, odpowiednio przepisy art. 13 ust. 2 - 5 u.p.s.d. W razie ustanowienia świadczenia na czas nieokreślony, nieograniczony do czasu życia jednej lub więcej osób, jeżeli równocześnie oznaczono termin, do którego świadczenie trwać będzie niewątpliwie, do podstawy opodatkowania przyjmuje się wartość rocznego świadczenia pomnożoną przez liczbę lat oznaczonego okresu trwania świadczeń lub ich części, a za dalszy okres - wartość rocznego świadczenia pomnożoną przez 5, łącznie jednak najwyżej przez 22.