Wyrok WSA w Krakowie z dnia 15 maja 2014 r., sygn. II SA/Kr 66/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Bursa (spr.) Sędziowie : WSA Waldemar Michaldo WSA Iwona Niżnik-Dobosz Protokolant : Małgorzata Piwowar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2014 r. sprawy ze skargi A. G. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 30 września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności orzeczenia uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie tego samego organu

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 10 sierpnia 1989r. nr [...] Kierownik Wydziału Gospodarki Komunalnej Urzędu Dzielnicowego [...] orzekł o przejęciu na własność Skarbu Państwa nieruchomości położonej w K. obj. Lwh 190 KW 259, l. kat [...] o pow. 412 m2 zabudowanej budynkiem mieszkalnym przy ul. F., stanowiącej własność P. ze S., córki S. i A. R. z G. w 1/2 części, nieznanej z miejsca pobytu oraz E. O. w 1/2 części, nieznanego z miejsca pobytu.

Wnioskiem z dnia 24 maja 2012r. A. G., J. F. i H. F., zwrócił się do Wojewody [...] o stwierdzenie nieważności w/w decyzji. W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem przepisów prawa, a to art. 10 § 1 k.p.a., gdyż właścicielem nieruchomości była w 1/4 P., poprzedniczka prawna wnioskodawców i nie zostało jej zapewnione podstawowe prawo do czynnego udziału w postępowaniu zakończonym wydaniem tej decyzji. P. nie została zawiadomiona o toczącym się postępowaniu mającym na celu przekazanie należącej do niej części nieruchomości na rzecz skarbu Państwa. Nie doręczono jej też decyzji administracyjnej i pozbawiono możliwości jej zaskarżenia. Organ wydający zaskarżoną decyzję nie podjął jakichkolwiek kroków mających na celu ustalenie jej miejsca pobytu, nie zostało również wszczęte postępowanie przed sądem opiekuńczym w celu wyznaczenia reprezentującego ją kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu. Zdaniem wnioskodawców, okoliczności te wskazują, iż przejęcie należącej do P. części nieruchomości dokonane zostało z rażącym naruszeniem prawa, gdyż strona nie była w nim reprezentowana osobiście, przez pełnomocnika lub kuratora bez swojej winy. Niezależnie od tego podniesiono, iż decyzja dotknięta jest istotną wadą materialno prawną skutkującą jej nieważnością. Podstawą wydania decyzji jest art. 16 ust. 1-4 ustawy o remontach i odbudowie oraz o wykańczaniu budowy i nadbudowie budynków z dnia 22 kwietnia 1959 r. Zastosowanie przedmiotowej podstawy prawnej było jedynie pozorne, a sposób ustalenia, iż remont wykonany w budynku przy ul. F. przekraczał 50% wartości technicznej budynku niewiarygodny i nie uwzględniał rynkowej wartości nieruchomości w chwili wydawania decyzji a także zamortyzowania przeprowadzonych remontów oraz pożytków odnoszonych przez zarządcę nieruchomości z których to remont był przeprowadzany. Przyznane właścicielce nieruchomości P. odszkodowanie nigdy nie zostało jej wypłacone, sposób ustalenia jego wysokości budzi wątpliwości natury prawnej a jej ustalona wysokość sprzeczna jest z zasadami współżycia społecznego i względami słuszności.