Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2014 r., sygn. II SA/Po 1099/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Edyta Podrazik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Elwira Brychy Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak Protokolant St. sekretarz sąd. Joanna Wieczorkiewicz-Skoczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi A. H.-G., A. G., M. H.-K., M. K. na uchwałę Rady Miasta i Gminy W. z dnia [...] października 2012 r. Nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] lipca 2013 r. M. H.-K. wezwała Radę Gminy W. do usunięcia naruszenia prawa - uchylenia uchwały nr [...] Rady Gminy W. z dnia [...] października 2012 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy W. w rejonie wsi C.-B. M. z uwagi na wydanie uchwały z naruszeniem prawa oraz fakt, że godzi ona w prawo własności skarżącej.

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że kwestionowana przez nią uchwała została wydana z naruszeniem przepisów procedury. Wbrew bowiem art. 17 ust. 9 ustawy z dnia 30 października (Dz. U. z 2012 r. poz. 647) o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Burmistrz Miasta i Gminy W. nie zawiadomił z 7-dniowym wyprzedzeniem o wyłożeniu projektu planu miejscowego. Taki projekt został wyłożony w dniu [...] września 2012 r., podczas gdy ogłoszenie w prasie lokalnej ukazało się w dniu [...] września 2012 r. Ponadto wspomniany plan miejscowy odnosi się do leśnego przysiółka terenów wiejskich, charakteryzującego się małą gęstością zaludnienia oraz znacznymi terenami pod uprawę i terenami leśnymi. Do uchwalonych w planie miejscowym dróg brak jest dojazdu z innych utwardzonych dróg, wobec czego powstaną znaczne utrudnienia w wyjazdach z obszaru objętego planem. Teren objęty planem jest przy tym bogaty we florę i faunę, które są niezbędne dla utrzymania lokalnego, a także ponadlokalnego ekosystemu. Doprowadzenie do zabudowy obecnych pół i łąk doprowadzi zatem do katastrofy przyrodniczej. Zgodnie z planem miejscowym na omawianym terenie ma się docelowo osiedlić dodatkowo 800 - 1000 ludzi, co przy dotychczasowym zaludnieniu wynoszącym ok. 70 osób jest istotną i niedającą się zrównoważyć ingerencją w ekosystem. Uchwalona w północno-zachodniej części obszaru droga przechodzi nadto przez tereny, na których obecnie znajdują się torfowiska i łąka, gdzie żyje wiele gatunków zwierząt. Ponadto kwestionowany plan miejscowy wprowadza nierówności w zaludnieniu poszczególnych obszarów i w dostępie mieszkańców do terenów zielonych. Najbardziej gęsta zabudowa przewidziana jest w północo-zachodniej części tego obszaru. Część południowa jest zrównoważona przez dodanie stref zieleni, a część południowo-wschodnia - całkowicie pozbawiona zabudowy. Takie rozwiązanie nie znajduje żadnego uzasadnienia. Należy przy tym uwzględnić fakt, że wprowadzenie zabudowy doprowadzi do degradacji środowiska, powstania hałasu i zanieczyszczeń, co jest istotne, zważywszy na wzrost gęstości zabudowań. Zgodnie z założeniami planu miejscowego, każda działka ma posiadać minimum dwa miejsca postojowe, co spowoduje wzrost liczby samochodów o kilkaset pojazdów. W dalszej kolejności przełoży się to na wzrost emisji spalin, wzmożone wycieki oleju oraz hałas. Obszar objęty planem był dotychczas użytkowany jako działki rekreacyjne i grunty rolne. Zmiany dokonane w planie miejscowym uniemożliwiają korzystanie z nieruchomości w dotychczasowy sposób, a sam teren utraci swój unikalny charakter o znacznej wartości dla społeczności lokalnej. Ponadto plan miejscowy przewiduje zlokalizowanie obok siebie zabudowy zagrodowej (RM) i zabudowy mieszkaniowej (MN), których użytkownicy będą mieli sprzeczne interesy. Tereny, na których znajduje się już zabudowa zagrodowa, nie powinny zatem sąsiadować z terenami przeznaczonymi pod zabudowę mieszkaniową. Ponadto zaskarżony plan miejscowy narusza w ocenie skarżącej zasadę zrównoważonego rozwoju, o jakie mowa w art. 1 ust. 2 w zw. z 2 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 3 ust. 50 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. nr 25 poz. 150 z późn. zm.). Zakładany sposób zagospodarowania terenu wprowadza bowiem rewolucyjne, a nie ewolucyjne zmiany w zakresie gęstości zaludnienia, ingerując w trwałość podstawowych procesów przyrodniczych. Poza tym należące do skarżącej działki nr [...], [...] i [...] zostały przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową, chociaż w toku postępowania wnioskowano o pozostawienie dotychczasowego przeznaczenia (zabudowa zagrodowa), co stanowi naruszenie prawa własności skarżącej. Plan miejscowy przewiduje zmniejszenie wymienionych działek o pas 4 m w celu utworzenia drogi wewnętrznej (KDW) dla działek, które mają w przyszłości powstać w wyniku podziałów nieruchomości. Tymczasem skarżąca nie planuje podziału swojej nieruchomości, ani nie jest zainteresowana w powstaniu tejże drogi. Zwłaszcza, że teren objęty planem stanowi pole, a na działce przeznaczonej pod drogę wewnętrzną rośnie 50-letni dąb. Ponadto kwestionowany plan miejscowy jest niezgodny z ustaleniami zawartymi w uchwale nr [...] rady Miasta i Gminy W. z dnia [...] czerwca 2010 r. w sprawie uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy W. Zgodnie z powołanym studium, niemal cały teren wsi C.-B. M. przeznaczono pod tereny rozwoju zabudowy rezydencjonalnej, mieszkaniowej, turystycznej i letniskowej (RTL). Tymczasem plan miejscowy przewiduje zlokalizowanie w północnej i południowej części tego obszaru tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z usługami (MNU). Tym samym w zakresie, w jakim plan miejscowy wprowadza zabudowę usługową na omawianym terenie, pozostaje on w sprzeczności z ustaleniami zawartymi w studium.