Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 14 listopada 2013 r., sygn. I SA/Wr 1304/13

1. To czy opisana przez stronę we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej Organizacja, która przewiduje działalność w formie spółki jawnej jest niezależną grupą osób w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy o VAT jest elementem oceny prawnej nie zaś elementem stanu faktycznego; 2. Skoro zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy o VAT stanowi implementację art. 132 ust. 1 lit. f) Dyrektywy 112 a jego treść nie odbiega od literalnego brzmienia Dyrektywy 112 to należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem TSUE zwolnienia przewidziane w art. 132 Dyrektywy 112 stanowią autonomiczne pojęcia prawa unijnego, a zatem powinny zostać zdefiniowane z punktu widzenia prawa unijnego, co ma na celu uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu VAT w poszczególnych państwach członkowskich.

3. Istnienie realnego ryzyka naruszenia konkurencji nie można upatrywać w uprzywilejowanej pozycji niezależnej grupy osób. Przyjęcie takiego sposobu wnioskowania na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy o VAT, uniemożliwia w ogóle zastosowanie zwolnienia podatkowego. Taka zaś wykładnia powołanego wyżej przepisu nie jest dopuszczalna w kontekście wskazanego wyroku TSUE w sprawie Stichting Centraal Begeleidingsorgaan voor de Intercollegiale Toetsing.

Teza urzędowa

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA- Marta Semiczek, Sędzia WSA- Dagmara Dominik-Ogińska (sprawozdawca), Sędzia WSA- Ewa Kamieniecka, Protokolant Katarzyna Trzęsicka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 października 2013 r. przy udziale - sprawy ze skargi A S.A. z siedzibą we W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów (Dyrektor Izby Skarbowej w P.) z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług I) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną; II) orzeka, że akt wymieniony w pkcie I) nie podlega wykonaniu; III) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w P. działającego w imieniu Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.