Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 27 listopada 2013 r., sygn. I SA/Po 496/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Inerowicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Bejgerowska Sędzia WSA Karol Pawlicki Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Szydłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2013 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej [...] z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za maj, sierpień, grudzień 2009 r., lipiec, sierpień, grudzień 2010 r. oraz maj, wrzesień i październik 2011 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] GZ, prowadzący działalność gospodarczą - A, zwrócił się o ponowne rozpatrzenie wniosku w sprawie umorzenia zaległości w podatku od towarów i usług, jako pomocy de minimis.

Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją z dnia [...], nr [...], odmówił umorzenia zaległości w podatku od towarów i usług za miesiące maj, sierpień, grudzień 2009 r., lipiec, sierpień, grudzień 2010 r., maj, wrzesień, październik 2011 r. w wysokości [...] wraz z odsetkami za zwłokę wg stanu na dzień złożenia wniosku wynoszącymi [...]. W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy I instancji stwierdził m.in., że przedsiębiorstwo prowadzone przez GZ znajduje się w trudnej sytuacji w rozumieniu wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw, a ponieważ wniosek dotyczy pomocy de minimis, to taka pomoc nie może zostać udzielona. Ponadto organ uznał, że umorzenie zaległości podatkowej pozostawałoby w sprzeczności z interesem publicznym.

W odwołaniu z dnia [...] GZ wniósł o pozytywne rozpatrzenie pierwotnie złożonego wniosku i umorzenie w całości wszelkich należności z tytułu niezapłaconych podatków od towarów i usług. W uzasadnieniu odwołania podniósł m.in., że z przedstawionego przez niego stanu faktycznego w sposób oczywisty wynika, że sytuacja, w której się znalazł jest wyjątkowa i nie jest spowodowana jego zamierzonym działaniem, niedbalstwem czy działaniem w złej wierze. Sytuacja w jakiej się znalazł wynika bowiem tylko i wyłącznie z czynników od niego niezależnych. Podatnik powołując się na wyroki sądów administracyjnych stwierdził, że przy ocenie ważnego interesu podatnika i interesu publicznego przyczyny, które doprowadziły do powstania zaległości nie mają istotnego znaczenia. Przez ważny interes podatnika należy rozumieć nadzwyczajne względy, które mogłyby zachwiać podstawami jego egzystencji. Wskazał również, że brak wpłat na poczet rat wyznaczonych w decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] potwierdza jego trudną sytuację finansową i w żaden sposób nie stanowi o braku jego zaangażowania i świadomości obowiązku podatkowego. Podatnik nie zgodził się również z twierdzeniem organu podatkowego o kredytowaniu działalności, gdyż z zebranego materiału dowodowego wynika, że zadłużenie jest tak duże, iż praktycznie uniemożliwia prowadzenie jakiejkolwiek działalności. Ponadto, w jego ocenie, powstało bez jego winy i woli oraz było efektem utraty płynności finansowej spowodowanej nie dającymi się przewidzieć okolicznościami. Zdaniem podatnika trudności w uzyskaniu należności od kontrahentów utrudniły w znaczny sposób wykonywanie zobowiązań publicznoprawnych, a dochodzenie ich na drodze sądowej związane jest z koniecznością poniesienia kosztów sądowych i opłacenia pełnomocnika, których wysokość przekraczała i przekracza jego możliwości. Podniósł, że ogłoszenie upadłości również wymaga spełnienia określonych warunków, które nie zawsze mogą być przez podatnika spełnione. Potwierdzeniem złej sytuacji finansowej były również dokumenty dotyczące innych osób prawnych związanych z jego osobą uzasadniające niewypłacalność podatnika w pełnym zakresie. Zdaniem strony postanowienia komornicze o umorzeniu postępowań wobec bezskuteczności egzekucji także potwierdzają zasadność złożonego przez niego wniosku. Powołując się na orzeczenia sądów administracyjnych podniósł, że pojęcia ważnego interesu podatnika i interesu publicznego należy rozumieć szerzej, mając również na uwadze normalną sytuację ekonomiczną podatnika, w tym wysokość uzyskiwanych dochodów i ponoszonych wydatków.