Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 24 października 2013 r., sygn. IV SA/Po 418/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska Sędziowie WSA Anna Jarosz (spr.) WSA Maciej Busz Protokolant st. sekr. sąd. Monika Zaporowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 października 2013 r. sprawy ze skargi Wojewody Wielkopolskiego na uchwałę Rady Miasta i Gminy Nowe Skalmierzyce z dnia 30 listopada 2012 r. nr XXVI/189/2012 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 17 zaskarżonej uchwały; 2. zasądza od Rady Miasta i Gminy Nowe Skalmierzyce na rzecz Wojewody Wielkopolskiego kwotę (...) (...) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadnienie

Rada Gminy i Miasta Nowe Skalmierzyce podjęła w dniu 30 listopada 2012r. uchwałę Nr XXVI/189/2012 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu zabudowy w północnej części Biskupice Ołoboczne w gminie Nowe Skalmierzyce.

Wojewoda zaskarżył powyższą uchwałę w części dotyczącej § 17 ust. 1 i 2 uchwały do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu zarzucając jej, że została podjęta z istotnym naruszeniem prawa, ponieważ nie wyczerpuje pełnego zakresu planu miejscowego, wymaganego zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm., dalej jako: p.z.p.), zgodnie z którym w planie określa się parametry i wskaźniki kształtowania i zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy. Z kolei, wymagania dotyczące zakresu planu zostały doprecyzowane w § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587), zgodnie z którym ustalenia dotyczące parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu powinny zawierać w szczególności określenie linii zabudowy, wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów wysokości projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu. Podniósł, iż w ustaleniach szczegółowych planu dla terenów US ( § 7 części tekstowej planu) nie określono geometrii dachów, a przypadku obiektów usługowych i świetlic wiejskich nie określono maksymalnej wysokości budynków. Zdaniem skarżącego zawarcie w planie wiążących zagadnień określonych w art. 15 ust. 2 p.z.p., a więc także parametrów zabudowy, jest uzależniony od warunków faktycznych w terenie, którego plan miejscowy dotyczy. Oznacza to, że plan miejscowy musi zawierać ustalenia w których mowa jest w tym przepisie jeżeli w terenie powstają okoliczności faktyczne uzasadniające dokonanie takich ustaleń. Ma to miejsce w niniejszej sprawie. Przedmiotowa uchwała nie zawiera obligatoryjnych elementów planu takich jak określenie geometrii dachów i wysokości budynków i tym samym stanowi, w ocenie skarżącego, o naruszeniu obowiązujących zasad przy sporządzaniu planu miejscowego o jakim mowa w art. 28 ust. 1 cytowanej ustawy. Skarżący nadto stwierdził, że w przypadku naruszenia zasad sporządzania planu ustawodawca nie wymaga, aby naruszenie to miało charakter istotny, co oznacza, że każde naruszenie tych zasad skutkować musi stwierdzeniem nieważności uchwały Rady Gminy w całości lub w części. To rozwiązanie stwarza więc obowiązek rygorystycznego przestrzegania ustawowo określonych zasad sporządzania planu miejscowego, co uzasadnia także fakt, iż plan miejscowy jako akt prawa miejscowego ingeruje w konstytucyjnie chronione prawo własności.