Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 6 września 2013 r., sygn. II SA/Po 620/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Sędziowie Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędzia WSA Edyta Podrazik (spr.) Protokolant st.sekr.sąd. Mariola Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 września 2013 r. sprawy ze skargi Gminy Miejskiej w C. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] kwietnia 2013 r. Nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; oddala skargę

Uzasadnienie

Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] kwietnia 2013 r., znak [...], Wojewoda Wielkopolski na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. nr 142 poz. 1591 z późn. zm.) stwierdził nieważność uchwały nr XXXII/273/2013 Rady Miejskiej w Chodzieży z dnia 14 lutego 2013 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Chodzieży przy ul. T. Siejaka - ze względu na istotne naruszenia prawa.

W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że § 8 ust. 1 pkt 2 i § 8 ust. 2 pkt 2 kwestionowanej uchwały wprowadza zakaz zabudowy i zagospodarowania terenów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, oznaczonych symbolem MN, do czasu budowy sieci wodociągowej obsługującej te tereny bądź też do czasu zapewnienia dostawy wody z sieci wodociągowej poza terenem planu za pośrednictwem przyłączy. Takie uregulowanie jest jednak sprzeczne z § 26 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75 poz. 690 z późn. zm.). Zgodnie bowiem z tym przepisem, działka budowlana, przewidziana pod zabudowę budynkami przeznaczonymi na pobyt ludzi, powinna mieć zapewnioną możliwość przyłączenia uzbrojenia działki lub bezpośrednio budynku do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, elektroenergetycznej i ciepłowniczej. W razie braku warunków przyłączenia do sieci wodociągowej działka może być wykorzystywana pod zabudowę budynkami przeznaczonymi na pobyt pod warunkiem zapewnienia możliwości korzystania z indywidualnego ujęcia wody. Ponadto, w § 8 ust. 5 tejże uchwały ustalono zakaz lokalizacji ścian budynków oraz lokalizacji innych obiektów budowlanych bezpośrednio przy granicy działki budowlanej lub w odległości 1,5 m od tej granicy, jeżeli z przepisów szczególnych wspomnianego planu miejscowego nie wynika inaczej. Przepis ten pozostaje jednak w sprzeczności z § 12 ust. 2 powołanego rozporządzenia, wedle którego sytuowanie budynku, w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę granicy z sąsiednią działką budowlaną, dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli wynika to z ustaleń planu miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Tym samym w planie miejscowym można zawrzeć jedynie postanowienie o sytuowaniu budynków przy granicy z sąsiednią działką lub w odległości 1,5 m od tej granicy jako odstępstwo od ogólnej zasady posadowienia budynków w odległości 3 m i 4 m od granicy działki w zależności od występowania otworów okiennych lub drzwiowych w ścianie. Wprowadzony zakaz się przy tym w sprzeczności z § 12 ust. 3 cytowanego rozporządzenia, który określa przypadki, gdy dopuszczalne jest usytuowanie zabudowy jednorodzinnej we wskazanych odległościach od granicy działki. Wojewoda Wielkopolski zaznaczył przy tym, że przepisy prawa powszechnie obowiązującego, stanowione przez organy gminy, nie mogą powtarzać, modyfikować lub uzupełniać przepisów ustawowych. Poza tym w § 8 ust. 1 pkt 3 omawianej uchwały wprowadzono zakaz zabudowy i zagospodarowania terenów oznaczonych symbolem MN do czasu realizacji drogi KDW, w tym także drogi gruntowej, w zakresie niezbędnym do zapewnienia dojazdu do danej nieruchomości. Niemniej, organ wskazał, że tereny przeznaczone w planie miejscowym pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinna stanowią działki budowlane. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.) przez działkę budowlaną rozumie się nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Dostęp do drogi publicznej został natomiast zdefiniowany w art. 2 pkt 14 tejże ustawy jako bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Wedle natomiast art. 15 ust. 2 pkt 10 cytowanej ustawy w planie miejscowym określa się obligatoryjnie zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej, w tym także układ komunikacyjny, co znajduje swoje odzwierciedlenie w § 4 pkt 9 lit. a rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. nr 164 poz. 1587). Biorąc zatem powyższe pod uwagę, należy odnotować, że w przedmiotowym planie przez wyznaczenie dróg wewnętrznych (KDW1 i KDW 2) ustalono układ komunikacyjny obsługujący tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, a co za tym idzie określono warunki dostępu terenów przeznaczonych zabudowę do drogi publicznej. Ponadto, w § 9 ust. 2 pkt 3 lit. a kwestionowanej uchwały, na terenach oznaczonych symbolem MN dopuszczono realizację zabudowy ze ścianą zlokalizowaną na granicy działki z inna działką budowlaną jednak wyłącznie przy zachowaniu warunku, że realizacja zabudowy po obu stronach granicy będzie przedmiotem wspólnej inwestycji. W tej mierze trzeba jednak stwierdzić, że przepisy wprowadzające zakaz zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej do czasu realizacji drogi na terenach oznaczonych symbolem KDW1 i KDW 2 oraz warunkujących sposób zabudowy działki od podjęcia wspólnej inwestycji z właścicielem sąsiedniej działki, stanowi przekroczenie zakresu zagadnień, które winien obejmować plan miejscowy. Takie rozwiązania stoją przy tym w sprzeczności z celem uchwalania planów, określonym w przepisach art. 4 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy. Plan miejscowy powinien bowiem ograniczać się tylko do ustalenia przeznaczenia terenu, rozmieszczenia inwestycji celu publicznej oraz określenia sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu. Tym bardziej, że § 12 ust. 2 i 3 wymienionego rozporządzenia pozwalają w ściśle określonych przypadkach na budowę budynku ze ścianą zlokalizowaną na granicy działki jako indywidualną inwestycję nie wprowadzając zarazem żadnych obostrzeń dotyczących sposobu czy tez trybu jej realizacji.