Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 21 sierpnia 2013 r., sygn. II SA/Po 363/13

Dnia 21 sierpnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędziowie Sędzia WSA Danuta Rzyminiak - Owczarczak (spr.) Sędzia WSA Jakub Zieliński Protokolant st. sekr. sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2013 r. sprawy ze skarg "X" S. A. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] grudnia 2012r nr SKO [...], SKO[...], SKO[...] w przedmiocie wygaśnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych oddala skargi

Uzasadnienie

Trzema odrębnymi decyzjami z dnia [...] października 2012 r. znak [...], Prezydent Miasta P. stwierdził wygaśnięcie z dniem [...] października 2012 r. kolejno zezwolenia: nr [...] na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa, nr [...] na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości od 4,5% do 18% alkoholu, a także [...] na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości powyżej 18% alkoholu. Wszystkie powyższe zezwolenia zostały uprzednio wydane na rzecz spółki "X" S. A. z siedzibą w K. przy ul. [...] (dalej jako "Spółka") i dotyczyły sprzedaży alkoholu w sklepie przy ul. [...] w P. (dalej jako "Sklep").

Powyższe decyzje zapadły na podstawie art. 18 ust. 12 pkt 5 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r., Nr 70 poz. 473, dalej jako "ustawa o wychowaniu w trzeźwości") oraz art. 162 § 1 pkt 2 i § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 z późn. zm., dalej jako "k.p.a.").

W uzasadnieniu powyższych decyzji organ I instancji podniósł, iż zgodnie z art. 111 ust. 7 ustawy o wychowaniu w trzeźwości w terminie do dnia 30 września 2012 r. przedsiębiorca był zobowiązany wnieść III ratę opłaty za korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych. Wobec faktu niewypełnienia tego obowiązku oraz braku ustawowej możliwości przywrócenia terminu do wniesienia opłaty lub uznania wpłaty po terminie, orzeczono jak w sentencji.