Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 10 lipca 2013 r., sygn. I SA/Wr 1336/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA - Lidia Błystak, Sędziowie: Sędzia WSA- Dagmara Dominik - Ogińska (sprawozdawca), Sędzia WSA - Daria Gawlak-Nowakowska, Protokolant: Edyta Luniak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 19 czerwca 2013 r. przy udziale - sprawy ze skargi A sp. z o.o. z siedzibą w P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie: zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych: I) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] maja 2012 r. Nr [...]; II) orzeka, że decyzje wymienione w pkcie I) nie podlegają wykonaniu; III) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz strony skarżącej kwotę 152 (słownie sto pięćdziesiąt dwa) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1. Postępowanie podatkowe przed organami podatkowymi.

1.1. Przedmiotem postępowania jest skarga A Sp. z o.o. z siedzibą w P. (dalej: skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. (dalej: organ odwoławczy) z dnia [...] września 2012 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. (dalej: organ podatkowy pierwszej instancji) z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] określającą zryczałtowany podatek dochodowy od osób prawnych za styczeń i luty 2010 r. w łącznej wysokości 3.776 zł.

1.2. W powołanej na wstępie decyzji organ podatkowy pierwszej instancji, powołując się na treść art. 30 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej: O.p.) podał, że skarżąca wypłaciła w 2010 r. firmie B z siedzibą we Włoszech (dalej: włoski kontrahent) kwotę 4.500 euro, z tytułu wydzierżawienia koparki gąsienicowej. Strony określiły czynsz jako należność licencyjną z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego, o którym mowa w art. 12 ust. 3 umowy zawartej między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej z dnia 21 czerwca 1985r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i uchylania się od opodatkowania (tekst jedn. Dz. U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374; dalej: międzynarodowa umowa podatkowa) oraz art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.; dalej: updop). Organ podatkowy pierwszej instancji, powołując się na art. 3 ust. 2, art. 21 ust. 1 i 22 oraz art. 26 ust. 1 updop, a także stosownie do treści art. 3 ust. 2 updop wskazał, że przychody z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego podlegają opodatkowaniu "u źródła", zaś podatek dochodowy z tego tytułu ustala się w wysokości 20%. Na podstawie powyższych przepisów organ podatkowy pierwszej instancji określił wysokość należności z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego za miesiąc styczeń i luty 2010 r. w łącznej kwocie 3.766 zł, uznając jednocześnie, że w tym przypadku nie znajduje zastosowania stawka podatku wynikająca z międzynarodowej umowy podatkowej. Zastosowanie tej stawki jest bowiem uwarunkowane udokumentowaniem miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych stosownym certyfikatem rezydencji, który nie został w sprawie przedłożony. Kryterium tego nie spełniło, przedłożone przez skarżącą zaświadczenie z dnia 13 stycznia 2011 r. o wpisie do wydziału zwyczajnego Izby Handlowej w W., oraz wydruk strony włoskiego urzędu skarbowego dotyczącej weryfikacji NIP kontrahenta zagranicznego.