Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 lipca 2013 r., sygn. IV SA/Wa 682/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tomasz Wykowski, Sędziowie sędzia WSA Krystyna Napiórkowska, sędzia WSA Anna Szymańska (spr.), Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lipca 2013 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nadania statusu uchodźcy oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z [...] lutego 2013 r. nr [...] Rada do Spraw Uchodźców utrzymała w mocy decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z [...] grudnia 2012r. o odmowie nadania A.S. statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej, o odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej, braku zgody na pobyt tolerowany i o wydaleniu cudzoziemca z terytorium RP wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie zgody na pobyt tolerowany, natomiast uchyliła decyzję organu I instancji w zakresie orzeczenia o zakazie ponownego wjazdu na terytorium RP i państw obszaru Schengen przez okres 6 miesięcy.

Stan sprawy przedstawia się następująco:

W dniu [...] października 2012 r. A.S., obywatelka [...] deklarująca narodowość [...], złożyła wniosek o nadanie statusu uchodźcy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jako motyw wyjazdu z kraju pochodzenia i ubiegania się o status uchodźcy Wnioskodawczyni podała doznawane prześladowania w postaci grożenia jej śmiercią ze względów religijnych bowiem uczęszczała do kościoła ormiańskiego i chciała zmienić wyznanie.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego decyzją z dnia [...] grudnia 2012r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców postanowił odmówić nadania Wnioskodawczyni statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu Konwencji o statusie uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28.07.1951 r., oraz Protokołu dot. statusu uchodźców, sporządzonego w Nowym Jorku dnia 31.01.1967 r. (Dz. U. z 1991 r., Nr 119, poz. 515 i 517), dalej odmówił udzielenia ochrony uzupełniającej i postanowił wydalić z terytorium RP wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie zgody na pobyt tolerowany. W uzasadnieniu stwierdzono, że Strona nie podała żadnych przyczyn uzasadniających obawę przed prześladowaniami, o których mówi Konwencja Genewska. Nie stwierdzono również, aby w przypadku Skarżącej istniało ryzyko doznania poważnej krzywdy w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP (tekst jednolity Dz. U. z 2009r., Nr 189, poz. 1472). Ponadto organ I instancji stwierdził, że Wnioskodawczyni nie wykazała, że może być narażona na naruszenie praw wymienionych w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (art. 2-7), a zatem nie ma podstaw do wyrażenia zgody na pobyt tolerowany. Dalej organ rozstrzygając o zakazie wjazdu na terytorium RP powołał się na przepis art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 680), zgodnie z którym do postępowania w sprawie nadania statusu uchodźcy, w części dotyczącej orzeczenia o wydaleniu, stosuje się przepisy ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2011 r. Nr 264, poz. 1573 zpóźn. zm.) dotyczące postępowania w sprawie wydalenia.