Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 23 lipca 2013 r., sygn. II SA/Bd 302/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Piechowiak Sędziowie: Sędzia WSA Joanna Brzezińska Sędzia WSA Małgorzata Włodarska (spr.) Protokolant Katarzyna Korycka po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 lipca 2013 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy A. K. sprawy ze skargi J. C. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia [...] października 2012 r. nr [...], 2. uchyla decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia [...]lutego 2013 r., nr [...], 3. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, 4. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. na rzecz skarżącego kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...], wydaną na podstawie art. 1 pkt 1 i art. 2 ustawy z dnia 25 lutego 2011 r. o zmianie ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 72, poz. 380), odmówił J. C.- skarżącemu przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego przewidzianego przepisami ww. ustawy.

W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że w przypadku skarżącego nie został spełniony wynikający z ustawy warunek deportacji do pracy. Skarżący bowiem został zmuszony do wykonywania pracy przymusowej u gospodarza niemieckiego, jednakże praca ta była wykonywana w miejscowości sąsiedniej, a więc nie można uznać, że nastąpiło odizolowanie od środowiska. Ponadto skarżący miał możliwość kontaktu z rodzicami także pracującymi w tym samym gospodarstwie, oraz z innymi Polakami. Organ wskazał, że w orzecznictwie NSA, prezentowany jest pogląd, że przymusowe skierowanie do wykonywania pracy w miejscowości pobliskiej dotychczasowemu miejscu zamieszkania nie oznacza wykonywania pracy w warunkach deportacji i w związku z tym wyjaśnił, że skarżący został wprawdzie zmuszony do opuszczenia miejscowości, w której zamieszkiwał z rodzicami i z rodzeństwem, ale jednak praca wykonywana była w miejscowości, do której wysiedlona została cała rodzina skarżącego, oddalonej jedynie o 5 km od miejsca zamieszkania. W takiej sytuacji nie można, zdaniem organu uznać, że nastąpiło odizolowanie od środowiska. Oznacza to, że skarżący nie przebywał w nieznanym, obcym, wrogim, czy niebezpiecznym środowisku, co stwarzałoby realne i dotkliwe utrudnienia charakterystyczne dla deportacji, jak np. odmienne warunki klimatyczne, kulturowe, językowe połączone niejednokrotnie z wrogością miejscowej ludności, pogorszone warunki codziennego bytu. Organ podkreślił, że skarżący przebywał w otoczeniu swojej najbliższej rodziny, oraz że badanie przesłanki szczególnej dolegliwości represji powinno być oparte na kryteriach w jakimś stopniu zobiektywizowanych, a nie wyłącznie na subiektywnych odczuciach skarżącego.