Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 14 czerwca 2013 r., sygn. I SA/Po 178/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Bejgerowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Włodzimierz Zygmont Sędzia WSA Katarzyna Nikodem Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Ratajczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 czerwca 2013r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji określającej zobowiązanie w podatku od towarów i usług za miesiące od marca 2007r. do listopada 2007r I. oddala skargę; II. oddala wniosek o uchylenie postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia [...] w przedmiocie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia

Uzasadnienie

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P. decyzją z dnia [...], nr [...], określił "X." Sp. z o.o. z siedzibą w P. zobowiązanie w podatku od towarów i usług za miesiące od marca do grudnia 2007 r. w wysokości [...] zł.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. postanowieniem z dnia [...] października 2012 r., nr [...], działając na podstawie art. 239b § 1 pkt 4, § 2 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. - dalej w skrócie: "O.p."), nadał powyższej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności. W motywach rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, że do upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, określonego w decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...], pozostał okres krótszy niż 3 miesiące, a istnieje uzasadniona obawa, że podatnik nie wykona zobowiązania przed upływem tego terminu, tj. przed dniem 31 grudnia 2012 r.

Nie zgadzając się z powyższym postanowieniem Spółka w zażaleniu wniosła o jego uchylenie i umorzenie postępowania w sprawie. Kwestionowanemu rozstrzygnięciu zarzuciła naruszenie art. 239b § 1 i § 2 O.p. Wśród argumentów Spółka podniosła, że w efekcie natychmiastowej egzekucji zobowiązań wynikających z decyzji nieostatecznej utraci płynność finansową, a to z kolei spowoduje cofnięcie otrzymanych przez nią dotacji i brak możliwości realizacji projektów, co w konsekwencji oznaczać będzie dla niej znaczne straty finansowe. W ocenie żalącej się, organ I instancji wykazał jedynie ziszczenie się w sprawie przesłanki określonej w art. 239b § 1 pkt 4 O.p., ale nie wykazał zaistnienia przesłanki z art. 239b § 2 O.p. Spółka wyraziła przekonanie, że jej dotychczasowa działalność, w szczególności bieżące regulowanie należności podatkowych, brak zaległości podatkowych, w żaden sposób nie uzasadniają twierdzenia, iż może się uchylać od regulowania zobowiązań.