Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 24 kwietnia 2013 r., sygn. IV SA/Po 28/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kręcichwost - Durchowska Sędziowie WSA Izabela Bąk-Marciniak (spr.) WSA Maciej Busz Protokolant st.sekr.sąd. Justyna Hołyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi R. P. na decyzję nr [...] Dowódcy Jednostki Wojskowej Nr [...] w P. z dnia [...] listopada 2012 r. w przedmiocie powołania do zawodowej służby wojskowej oddala skargę

Uzasadnienie

Rozkazem personalnym nr [...] Dowódcy [...] Bazy Lotnictwa Transportowego z dnia [...] października 2012r., na podstawie art.13 ust.1, art.14 ust.1 i art.15 ust.1 ustawy z dnia 11 września 2003r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.U. z 2010r., Nr 90, poz.593 ze zm.) oraz § 15 pkt 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 9 marca 2010r. w sprawie powoływania do zawodowej służby wojskowej (Dz.U. z 2010r., Nr 45, poz.265) nie wyrażono zgody kapralowi R. P. na zawarcie kolejnego kontraktu. W uzasadnieniu organ wskazał, iż uprawniony w dniu 26.09.2012r. wystąpił z wnioskiem o zawarcie z nim kolejnego kontraktu, jednakże żołnierz w trakcie służby wojskowej naruszył zasady Kodeksu Karnego i Regulaminu Ogólnego Sił Zbrojnych RP i popełnił czyny, za które był rozpatrywany przez wojskowy wymiar sprawiedliwości, a tym samym przez cały okres kontraktu na pełnienie służby wojskowej swoją postawą nie dał rękojmi należytego wykonywania obowiązków służbowych.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył R. P. reprezentowany przez pełnomocnika zarzucając naruszenie art.107 § 3 kpa poprzez wskazanie niewłaściwej podstawy prawnej oraz brak dostatecznego i szczegółowego uzasadnienia rozstrzygnięcia, wniósł o uchylenie decyzji w całości i wyrażenie zgody na zawarcie kolejnego kontraktu, względnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu odwołujący wskazał, iż przepisy powołane w rozkazie personalnym mają charakter czysto techniczny i kompetencyjny i nie mogą stanowić podstawy prawnej dla wydanie rozstrzygnięcia z takim uzasadnieniem jak wskazano w decyzji. Uzasadnienie decyzji zaś całkowicie pomija wskazanie na jakich dowodach oparł się organ, którym dał wiarę, którym odmówił wiarygodności, jaki był stan faktyczny, a wreszcie pominięta została subsumpcja stanu faktycznego. Ponadto organ w ogóle nie analizował postawy odwołującego z punktu widzenia jego osiągnięć i pochwał oraz jego osobistego zaangażowania w poszczególne przedsięwzięcia służbowe.