Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 marca 2013 r., sygn. IV SA/Wa 1300/12

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński (spr.), Sędzia WSA Krystyna Napiórkowska, Sędzia WSA Teresa Zyglewska, Protokolant st. ref. Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2013 r. sprawy ze skargi I. S.A. z siedzibą w P. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci - oddala skargę -

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. (znak [...]) Główny Inspektor Ochrony Środowiska (dalej także: GIOŚ), określił wysokość zobowiązania I. S.A. (dalej także: I., Spółka, skarżąca) z tytułu opłaty za brak sieci za 2006 r. w wysokości 1 593 123,00 zł.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. (znak [...]) Główny Inspektor Ochrony Środowiska utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] kwietnia 2009 r.

W uzasadnieniu decyzji GIOŚ wskazał między innymi, że do przeprowadzenia analizy zapewnienia sieci zbierania pojazdów stosuje program komputerowy "Rejestr Podmiotów Wprowadzających Pojazdy RWPinfo" (dalej: program RWPinfo), wykonany przez F. Sp. z o.o. Z przeprowadzonej analizy wyprowadzono wniosek, że I. nie zapewniła w 2006 r. sieci zgodnej z wymaganiami art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202, ze zm.; dalej: ustawa o recyklingu). W związku z tym organ ustalił wysokość zobowiązania Spółki z tytułu opłaty za brak sieci.

Odnosząc się do wysuniętego przez I. zarzutu naruszenia art. 5 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (dalej: dyrektywa 2000/53/WE) poprzez zastosowanie przepisu prawa krajowego w sytuacji, w której jest on niezgodny z przepisami prawa wspólnotowego, organ wskazał, że wyżej wskazana dyrektywa została transponowana do polskiego porządku prawnego na mocy ustawy o recyklingu. Ustawodawca uznał, że dla osiągnięcia rezultatu określonego w art. 5 ust. 1 dyrektywy 2000/53/WE, polegającego na zapewnieniu dostępności punktów zbierania pojazdów w stopniu wystarczającym na terytorium kraju, właściwe jest ich usytuowanie w odległości nie przekraczającej odległości 50 km w linii prostej od miejsca zamieszkania lub siedziby właściciela pojazdu zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o recyklingu oraz wprowadzenie opłat za brak sieci.