Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 12 marca 2013 r., sygn. II SA/Po 938/12

Dnia 12 marca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jakub Zieliński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Sędzia WSA Maria Kwiecińska Protokolant st. sekr. sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2013 r. sprawy ze skarg A. K. i G. K. na uchwałę Rady Miasta Poznania z dnia 18 stycznia 2008 r. Nr XXXI/299/V/2008 w przedmiocie zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oddala skargi

Uzasadnienie

W dniu 18 stycznia 2008r. Rada Miasta Poznania podjęła, na podstawie art. 18 ust.2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz.1591 ze zm.) oraz art. 12 ust.1 i art. 27 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm., dalej zwanej u.p.z.p.) uchwałę Nr XXXI/299/V/2008 w sprawie zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Poznania, uchwalonego uchwałą Nr XXII/267/lll/99 Rady Miasta Poznania z dnia 23 listopada 1999 r. w sprawie uchwalenia "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Poznania", zmienionego uchwałą Nr XXV/171/IV/2003 Rady Miasta Poznania z dnia 10 lipca 2003r. w sprawie zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Poznania.

Skargi na powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wniosły: A. K. - G. i G. K..

W swoich skargach A. K. G. i G. K. zarzuciły:

- naruszenie art. 140 kc, art. 21, art. 31 ust. 3, art. 32 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP poprzez przekroczenie przez Radę Miasta swoich uprawnień, polegające na nieuzasadnionej nadmiernej ingerencji w sferę praw i wolności obywatelskich, a przede wszystkim w konstytucyjne, chronione prawo własności, to znaczy poprzez zmianę przeznaczenia gruntów stanowiących własność skarżącej, na grunty leśnej;

- naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 6 i pkt 7 u.p.z.p., poprzez pominięcie zasady uwzględnienia walorów ekonomicznych przestrzeni oraz prawa własności w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz zaliczenie należących do skarżącej nieruchomości do terenów leśnych, co wiąże się z wprowadzeniem zakazu zabudowy przedmiotowego terenu;