Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 14 marca 2013 r., sygn. I SA/Ol 72/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Błesiński, Sędziowie sędzia WSA Zofia Skrzynecka, sędzia WSA Wojciech Czajkowski (sprawozdawca), Protokolant sekretarz sądowy Jolanta Piasecka, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 14 marca 2013r. sprawy ze skargi L. P. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu zażalenia L.P., utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia "[...]" w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym.

Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne:

Naczelnik Urzędu Skarbowego prowadzi postępowanie egzekucyjne wobec majątku L.P. na podstawie tytułu wykonawczego z dnia "[...]", nr "[...]", obejmującego należność pieniężną z tytułu orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia "[...]", sygn. akt "[...]", przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa w kwocie 115.600 zł. W toku postępowania egzekucyjnego zawiadomieniami z dnia 11 października 2012 r. dokonano zajęcia świadczenia rentowego oraz wierzytelności z rachunków bankowych zobowiązanego. Zawiadomienia o zajęciu zostały doręczone stronie wraz z odpisem tytułu wykonawczego w dniu 16 października 2012 r..

Pismem z 19 października 2012 r. zobowiązany wniósł zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej, wskazując na brak wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym (art. 33 pkt 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r. Nr 1015 ze zm.), dalej jako: "u.p.e.a."), niedopuszczalność egzekucji administracyjnej (art. 33 pkt 6 u.p.e.a.) oraz zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego (art. 33 pkt 8 u.p.e.a.). Przytaczając treść art. 6 u.p.e.a. podniósł, że nie uchylał się od wykonania ciążącego na nim obowiązku, w związku z czym nie było konieczności wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Ponadto, w jego ocenie, nie było podstaw do wystawienia tytułu wykonawczego również z tego względu, że w świetle art. 2 pkt 8, art. 27 oraz art. 188 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557 ze zm.), dalej jako: "k.k.w.", urząd skarbowy jest wyłącznie organem postępowania wykonawczego, niemającym uprawnień do wystawiania tytułów wykonawczych. Mając to na uwadze strona podniosła, że w przedmiotowej sprawie właściwym organem postępowania wykonawczego jest Urząd Skarbowy, a zatem nie jest możliwe prowadzenie egzekucji na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego. Odwołując się z kolei do art. 45 § 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.), zobowiązany wskazał, że objęta przepadkiem korzyść majątkowa lub jej równowartość przechodzi na własność Skarbu Państwa z chwilą uprawomocnienia się wyroku. Z powyższych względów, w jego ocenie, uprawomocnienie się orzeczenia o przepadku wiążę się ze zmianą podmiotu prawa własności do rzeczy lub praw będących przedmiotem przepadku. Wskazując natomiast na art. 188 § 1 i § 2 k.k.w., podniósł, że o ile w typowym administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym mamy do czynienia z majątkiem, który stanowi własność zobowiązanego i z którego prowadzi się egzekucję, o tyle przy egzekwowaniu środka karnego w postaci przepadku prowadzone postępowanie w istocie ogranicza się do przejęcia składników majątku sprawcy przestępstwa, bądź też do ich wcześniejszego ustalenia, jeśli są one nieznane, a następnie do ich likwidacji. W ocenie strony, organ egzekucyjny naruszył również art. 7, art. 8 oraz art. 11 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej jako: "K.p.a.", jak również art. 2, art. 7 oraz art. 8 ust. 2 Konstytucji RP, poprzez złamanie zasady zaufania do państwa i prawa oraz dyskryminację osoby zobowiązanego.