Wyrok WSA w Kielcach z dnia 29 marca 2013 r., sygn. II SA/Ke 77/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Ziomek (spr.), Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędzia WSA Sylwester Miziołek, Protokolant Marta Bieniek, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 marca 2013 r. sprawy ze skargi J. R. i B. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 20 listopada 2012 r. znak: [...] w przedmiocie uznania nieruchomości za mienie gminne oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 20 listopada 2012 r. znak: [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania B. R. i J. R. , utrzymało w mocy decyzję S. O. z dnia 2 czerwca 2012 r. znak: [...] ustalającą, że nieruchomości wpisane do ewidencji gruntów obrębów: a) B., w jednostce rejestrowej [...] jako działka nr 397 o pow. 0,2900 ha oznaczona jako droga; b) K., w jednostce rejestrowej [...] jako działka nr 366 o pow. 0,0600 ha oznaczona jako droga, stanowią mienie gminne.

Jak wynika z akt sprawy wnioskiem z dnia 24.05.2011r. Gmina I. powołując się na art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych wystąpiła do S. O. o wydanie decyzji, na podstawie której uznane zostaną za mienie gminne ww. nieruchomości. Organ I instancji ustalając w decyzji z dnia 2 czerwca 2012 r., że działki objęte wnioskiem stanowią mienie gminne stwierdził, że były one drogami dojazdowymi do pól i domostw i służyły ogółowi mieszkańców już w latach trzydziestych ubiegłego wieku oraz w latach późniejszych. Gmina I. władała zaś tymi drogami poprzez dokonywanie remontów nawierzchni gruntowej utwardzonej.

W odwołaniu od powyższej decyzji małżonkowie R. zarzucili organowi naruszenie art. 8 ust. 1 i 6 w zw. z art. 1 i 3 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych poprzez ustalenie, że ww. działki stanowią mienie gminne pomimo braku wystarczających dowodów, poza zeznaniami kilku świadków powołujących się na przekazy swoich rodziców i dziadków. Podnieśli, że działka nr 397 tylko w części obejmuje drogę, w pozostałej zaś stanowi część ich gospodarstwa. Ponadto zarzucili organowi niedokonanie inwentaryzacji dróg na gruncie, ustalenie stanu faktycznego bez jakichkolwiek dokumentów dotyczących okresu sprzed 5.07.1963r., a także wbrew postanowieniu sądu cywilnego, który w sprawie o sygn. akt I Ns 109/07 nie znalazł podstaw do stwierdzenia zasiedzenia przedmiotowych nieruchomości przez Gminę I.