Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 30 stycznia 2013 r., sygn. I SA/Wr 1323/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dagmara Dominik-Ogińska, Sędziowie Sędzia NSA Lidia Błystak (sprawozdawca), Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Protokolant Agnieszka Wróblewska, po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2013 r. przy udziale sprawy ze skargi A w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów działającego przez Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych I. uchyla zaskarżoną interpretację; II. zasądza od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 15.05.2012 r. A zwróciła się o udzielenie interpretacji indywidualnej opisując, że rozszerzyła przedmiot swojej działalności o świadczenie usług w zakresie przewozów pasażerskich, zatrudniając od dnia 1.01.2012 r. ok. 140 kierowców na umowę o pracę, dla których zorganizowała dowóz pracowników do i z pracy w porze nocnej, bowiem organizator komunikacji miejskiej nie prowadzi kursów nocnej komunikacji miejskiej, w związku z czym kierowcy ci nie mieliby możliwości dotarcia do pracy. Pierwszą zmianę kierowcy rozpoczynają o godz. 3 - ciej rano. Kwalifikując dowóz pracowników do i z pracy w porze nocnej jako nieodpłatne świadczenie rzeczowe zakwalifikowała je do przychodów tych pracowników, którzy z dowozu korzystają, naliczając od tego świadczenia podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składkę emerytalną, rentową i chorobową. Świadczenie to nie zostało wpisane do układu zbiorowego, bowiem do grudnia 2011 r. przedmiot działalności Spółki tych usług nie obejmował. W styczniu strona nie prowadziła ewidencji pracowników korzystających z dowozu do pracy, dlatego kosztami nieodpłatnego świadczenia obciążyła wszystkich kierowców. Od lutego 2012 r. pracownicy korzystający z tych usług składają odpowiednie oświadczenie, będąc zobowiązani do powiadomienia pracodawcy o rezygnacji z nich. Koszt świadczenia strona oblicza na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w jednakowej wysokości uznaje za przychód tych pracowników, którzy złożyli oświadczenia o korzystaniu z dowozu, bez względu na długość trasy dowożenia. W związku z tym strona zadała pytanie: czy w świetle obowiązujących przepisów postępuje prawidłowo zaliczając koszty nieodpłatnego świadczenia dowozu pracowników do przychodów pracownika, które podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym? Wskazując na wyroki NSA z dnia 11.04.2012 r. (sygn. IIFSK 1724/10 oraz IIFSK 2735/11) podniosła strona, że powzięła wątpliwość co do prawidłowości dotychczasowego postępowania, szczególnie wobec treści powołanego wyroku sygn. IIFSK 1724/10, w którym Sąd uznał, że sama możliwość skorzystania przez pracownika z dowozu na koszt pracodawcy nie powoduje u pracownika powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu, zwłaszcza jeżeli pracodawca nie prowadzi imiennej ewidencji pracowników korzystających tego dnia z dowozu. Zdaniem strony składanych przez jej pracowników deklaracji o zamiarze korzystania z dowozu organizowanego przez pracodawcę nie można uznać za szczegółową ewidencję potwierdzającą korzystanie z bezpłatnych dowozów. Prowadzenie szczegółowej ewidencji potwierdzającej korzystanie z dojazdów to dodatkowa biurokracja, wydłużenie czasu dojazdów i koszty, które musiałby ponieść pracownik. Zgodnie ze stanowiskiem NSA, aby obliczyć przychód z tytułu świadczenia jakim jest nieodpłatny dowóz pracowników, pracownik musi je faktycznie otrzymać, nie wystarczy postawić świadczenie do dyspozycji pracownika, a pracownik złożył deklarację (oświadczenie) o zamiarze korzystania ze świadczenia.