Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 stycznia 2013 r., sygn. III SA/Wa 2299/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Kurasz (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, Sędzia WSA Artur Kot, Protokolant referent stażysta Agata Próchniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi E. Sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...], 2) stwierdza, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz E. Sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w W. kwotę 3600 zł (słownie: trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1. Z przedłożonych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie akt sprawy wynikało, iż Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. określił dla E. sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w W. (dalej jako "Spółka" lub "Skarżąca"), zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. w kwocie 81.384 zł. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że w wyniku kontroli podatkowej przeprowadzonej w okresie od 9 listopada 2009 r. do 10 maja 2010 r., której celem było zbadanie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku dochodowego od osób prawnych za 2003 r. ustalił, że Spółka w kontrolowanym 2003 r. uzyskiwała przychody głównie z tytułu prowizji za doprowadzenie do zawarcia umów leasingowych, pośrednictwa przy sprzedaży samochodów, wynajmu pojazdów, pośrednictwa handlowego, prowizji za obsługę transakcji kredytowych, sprzedaży samochodów ciężarowych. Ponadto w dniu 25 marca 2004 r. Spółka złożyła do Urzędu Skarbowego W. zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) (CIT-8) za 2003 r., w którym wykazała wysokość zobowiązania podatkowego w wysokości 2.720 zł. W toku prowadzonego postępowania podatkowego ustalono, że w 2003 r. Spółka zaliczyła w koszty prowadzonej działalności gospodarczej faktury nr 116/08/2003, 140/09/2003 i 177/11/2003 wystawione przez firmę R. oraz nr 136/2003, 165/2003, 190/2003 wystawione przez Agencję B. z tytułu prowizji za dostarczenie klienta o wartościach brutto na łączną kwotę 291.349,79 zł. W dalszej części organ ustalił, biorąc pod uwagę wyniki prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w W. [...] Wydział Śledczy (sygn. akt [...]) śledztwa, że wystawcy wyżej wymienionych faktur nie prowadzili działalności gospodarczej, lecz występowali w procederze wystawiania "pustych faktur" niedokumentujących rzeczywistego przebiegu procesów gospodarczych. Potwierdzeniem powyższych faktów jest załączone do akt sprawy przesłuchanie P. B., który wskazał, że firmy R. oraz B. wystawiały faktury na usługi, które nie były wykonywane. Ponadto z przesłuchań M. D. - aktualnego likwidatora Spółki, jak również W. K. - ówczesnego likwidatora Spółki wynikało, że nie pamiętali oni jak wyglądała współpraca z wyżej wymienionymi firmami, kto faktycznie wykonywał usługi udokumentowane na przedmiotowych fakturach oraz nie byli w stanie przyporządkować jakich klientów dotyczyły prowizje za ich uzyskanie. W związku z powyższym organ pierwszej instancji uznał, że Spółka spowodowała uszczuplenie podatkowe w związku z posługiwaniem się nierzetelnie wystawionymi wyżej fakturami potwierdzającymi niezgodny z prawdą stan rzeczy co do wykonanego zakresu sprzedaży przez firmy R oraz B. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. wskazał również, że faktury wystawione przez podmioty gospodarcze, które w rzeczywistości nie są uprawnione do wystawiania faktur, nie mogą być zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.; dalej jako "u.p.d.o.p.") podstawą do zaliczenia kwot z nich wynikających do kosztów uzyskania przychodów. Zatem, zdaniem organu pierwszej instancji kwota 291.349,79 zł nie stanowi kosztu uzyskania przychodu Spółki w 2003 r.