Wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 stycznia 2013 r., sygn. II SA/Wa 1191/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Sędzia WSA - Sławomir Antoniuk Sędzia WSA - Andrzej Kołodziej Protokolant - specjalista Elwira Sipak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi J. M. na decyzję Dowódcy Wojsk Lądowych z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie potrącenia 4/30 części uposażenia miesięcznego 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Uzasadnienie

Dowódca [...] decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...], działając na podstawie art. 93 ust. 2 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (tekst jedn. z 2010 r. Dz. U. nr 90, poz. 593 ze zm.), potrącił [...] J. M. 4/30 części uposażenia miesięcznego za każdy dzień nieusprawiedliwionej nieobecności. W uzasadnieniu podał, że na podstawie meldunków Zastępcy Dowódcy [...] z dnia [...] listopada 2011 r. oraz z dnia [...] listopada 2011 r., została stwierdzona nieobecność skarżącego w służbie w dniach [...], [...], [...] i [...] listopada 2011 r. i w trakcie przeprowadzonego postępowania pod kątem ustalenia, czy była to nieobecność nieusprawiedliwiona [...] J. M. podał, iż w dniu [...] listopada 2011 r. nieobecność w służbie była spowodowana wyjazdem służbowym do W. Jednakże polecenie skierowania żołnierza w podróż służbową wydaje Dowódca Jednostki Wojskowej w rozkazie dziennym, gdzie określa podstawę skierowania żołnierza w podróż służbową, datę miejsce oraz cel podróży, a skarżący nie przedłożył żadnego dokumentu z którego wynikałaby konieczność wyjazdu w podróż służbową oraz nie poinformował Dowódcy [...] o planowanym wyjeździe, ani tym bardziej nie dopełnił wymaganych formalności, tj. podanie propozycji punktu do rozkazu dziennego i zapotrzebowanie polecenia wyjazdu służbowego. Zatem decyzję o swoim wyjeździe podjął samodzielnie, bez żadnej podstawy wyjazdu oraz bez poinformowania swojego przełożonego. Ponadto wezwano go do przedłożenia dokumentu z którego wynikała potrzeba udania się w podróż służbową i wymieniony nie przedłożył takiego dokumentu. Wobec powyższego jego nieobecność w służbie w dniu [...] listopada 2011 r. należało uznać za nieusprawiedliwioną. Również za nieobecność w służbie w dniach [...], [...] i [...] listopada 2011 r. nie przedstawił żadnego usprawiedliwienia, jak i nie skorzystał z możliwości końcowego zapoznania się z dokumentami sprawy. Stąd też powyższe nieobecności uznane zostały jako nieusprawiedliwione. Stosownie zaś do treści art. 93 ust. 2 ustawy, za każdy dzień nieusprawiedliwionej nieobecności żołnierz zawodowy traci prawo do 1/30 części miesięcznego uposażenia i wobec stwierdzonych czterech nieusprawiedliwionych dni nieobecności, należało rozstrzygnąć jak w sentencji.