Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. I SA/Sz 809/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Sokołowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka,, Sędzia WSA Kazimierz Maczewski, Protokolant Edyta Wójtowicz, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 6 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi E. i K. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 30 marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. znak: [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji z dnia [...] r., Nr [...] określającą K. i E. K. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok [...] w kwocie [...] zł.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia [...] r. Sygn. akt [...] uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. Nr [...] określającą K. i E. K. zobowiązanie w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za [...] r., w kwocie [...] zł .

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że spór pomiędzy stronami sprowadza się do ustalenia, czy podatnik miał prawo do odniesienia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnej i prawnej, tj. wynalazku wykreowanego przez skarżącego i wniesionego do spółki tytułem wkładu oraz budynku gospodarczego położonego w [...] wniesionego tytułem wkładu do spółki cywilnej.

Sąd stwierdził, że ustalania wartości początkowej wynalazku wniesionego do spółki cywilnej w drodze wkładu należało stosować zasady jego ustalania określone w art. 22g ust. 1 pkt 4 in fine i ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takiej sytuacji przyjęcie przez organ poglądu o możliwości stosowania wówczas zasad określonych w art. 22g ust. 3 i ust. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych było błędną wykładnią art. 22g ust. 1 pkt 4 i ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sąd także zauważył, że za podlegające amortyzacji środki trwałe uznane być mogą wyłącznie budynki stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu oraz że warunkiem amortyzowania środka trwałego w spółce cywilnej jest to, aby środek trwały wchodził w skład majątku spółki, tj. w skład wyodrębnionego majątku wspólników, stanowiącego ich współwłasność łączną, opartą o łączące wspólników zobowiązania zawarte w umowie spółki. Aby można było uznać, iż nieruchomość (budynek) stanowi własność spółki cywilnej dla celów amortyzowania, koniecznym jest jej wniesienie do majątku spółki z zachowaniem formy aktu notarialnego, co w rozpatrywanej sprawie nie miało miejsca. Sąd uznał za nieuprawnione i nie mające jakiegokolwiek uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym twierdzenia podatników co do tego, że amortyzowana nieruchomość stanowiła ich majątek dorobkowy, skoro z aktu notarialnego dokumentującego zakup tej nieruchomości przez K. K. okoliczność ta nie wynika, a wprost przeciwnie zawarto w nim zapis, że zakupu nieruchomości dokonuje on z majątku odrębnego i z zamiarem jego wykorzystania w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.