Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 listopada 2012 r., sygn. III SA/Wa 281/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Śledzik (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Aneta Lemiesz, Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Protokolant referent stażysta Joanna Kicińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2012 r. sprawy ze skargi U. z siedzibą na Litwie na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu podatku od towarów i usług za miesiące od października do grudnia 2009 r. oddala skargę

Uzasadnienie

W dniu 20 marca 2010 r. do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego W. wpłynął wniosek firmy U. z siedzibą na L. (zwaną dalej także jako "Strona" lub "Skarżąca") w trybie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom (Dz. U. Nr 224, poz. 1801. z późn. zm., zwanym dalej "rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r.") o zwrot podatku od towarów i usług za okres od października do grudnia 2009 r. w wysokości 118.251,95 zł

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego W. odmówił dokonania wnioskowanego zwrotu.

W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji organ wskazał, iż Strona nie jest podmiotem uprawnionym do otrzymania zwrotu podatku od towarów i usług w trybie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. albowiem transakcje obrotu paliwem podlegają stosownym regulacjom przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i muszą być rozliczone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez dokonanie stosownej rejestracji i rozliczenie podatku w drodze deklaracji podatkowej.

Tymczasem Strona dokonywała na terytorium Polski zakupu znacznych ilości paliwa (oleju napędowego), które było tankowane bezpośrednio do baków samochodowych litewskich przedsiębiorstw transportowych, na podstawie wydanych im przez Stronę kart paliwowych, upoważniających je w sposób ciągły do tankowania oleju napędowego na wskazanych przez Skarżącą stacjach paliw prowadzących działalność gospodarczą na terytorium Polski. Za przedmiotowe paliwo pełną należność uiszczała stacjom paliwowym Strona, zaś Litewscy kontrahenci Strony na podstawie zawartych z nią stałych umów o współpracy uzyskiwali przedłużone terminy płatności za paliwo w stosunku do momentu ich zatankowania.