Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 24 października 2012 r., sygn. IV SA/Po 476/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Bąk - Marciniak Sędziowie WSA Maciej Dybowski (spr.) WSA Anna Jarosz Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Andrzejak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 października 2012 r. sprawy ze skargi A. W. na decyzję W. Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] kwietnia [...] r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w O. W. z dnia [...] stycznia [...] r. nr [...]

Uzasadnienie

Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Sanitarny w P. - Oddział w K. (dalej Wojewódzki Inspektor bądź WWIS) po rozpoznania odwołania A. W. (dalej Zainteresowany, Odwołujący bądź Skarżący) od decyzji Powiatowego Inspektora Sanitarnego w O. W. (dalej Powiatowy Inspektor bądź PPIS) z dnia [...] października 1999 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] października 1999 r.) o nie uznaniu u A. W. obustronnego odbiorczego ubytku słuchu jako choroby zawodowej, decyzją z dnia [...] grudnia 1999 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] grudnia 1999 r.) utrzymał w mocy decyzję z [...] października 1999 r. (k. 43-39, 25-27 akt administracyjnych).

Na skutek skargi A. W., Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 27 marca 2001 r. II SA/Po 26/00 (dalej wyrok II SA/Po 26/00) uchylił decyzję z 2 grudnia 1999 r. i poprzedzającą ją decyzję z [...] października 1999 r.

Sąd wskazał, że konstrukcja przepisu § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. nr 65, poz. 294, zm. 1989 r., nr 61, poz. 364, dalej rozporządzenie z 1983 r.) przemawia za tym, że w razie pozytywnego ustalenia, że stwierdzona choroba jest wymieniona w załączniku - Wykazie chorób zawodowych i praca była wykonywana w warunkach narażających na jej powstanie, istnieje domniemanie związku przyczynowego między chorobą zawodową a warunkami narażającymi na jej powstanie. Sąd wyjaśnił, że okoliczność, że ubytek słuchu winien wynosić co najmniej 30dB w uchu lepiej słyszącym, nie ma znaczenia prawnego. Błędnie bowiem organy administracji powołały się na "Wytyczne metodologiczne" opublikowane przez Departament Inspekcji Sanitarnej Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej, które nie mieszczą się w konstytucyjnym katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, że żaden przepis rozporządzenia z 1983 r. nie wymaga wykazania co najmniej 10 - letniego narażenia na hałas jako miernik rozpoznania zawodowego uszkodzenia słuchu.