Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 26 września 2012 r., sygn. II SA/Sz 652/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Gebel (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder,, Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Protokolant Joanna Białas-Gołąb, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 września 2012r. sprawy ze skargi Spółki A. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ochrony przeciwpożarowa oddala skargę

Uzasadnienie

Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 12, poz. 68 ze zm.), art. 17 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz art. 55 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94 ze zm.), § 38 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109, poz. 719), oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) - zwanej dalej "K.p.a.", w związku ze stwierdzeniem naruszenia przepisów przeciwpożarowych, opisanych w protokole z czynności kontrolno-rozpoznawczych z dnia [...], nakazał Spółce A. wykonanie i utrzymanie pasów przeciwpożarowych wzdłuż linii kolejowej nr (teren powiatu [...]) - w terminie do dnia [...].

Uzasadniając decyzję organ wyjaśnił, że podstawę prawną obowiązku nałożonego decyzją stanowi § 38 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów, w związku art. 17 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz art. 55 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym. Organ I instancji wskazał, że źródłem zagrożenia pożarowego dla obszarów leśnych, położonych wzdłuż szlaków kolejowych, jest ruch kolejowy, a w szczególności proces hamowania pociągu. W przepisach kolejowych i instrukcjach określane są odpowiednie masy hamujące dla poszczególnych prędkości taboru i wielkości składu, które mają stanowić skuteczny sposób na bezpieczne zatrzymanie składu kolejowego. Masy te sięgają od kilkudziesięciu do kilkuset ton. Hamowanie odbywa się z wytwarzaniem snopów iskier mechanicznych, stanowiących rozżarzone cząstki stali. Corocznie powstają pożary, spowodowane zablokowanymi hamulcami kolejowego taboru jezdnego. Dochodzi często do tak znacznego rozgrzania elementów jezdnych, że dalsza jazda jest niemożliwa, gdyż obrzeże koła i klocek hamulcowy, rozgrzane do czerwoności, przylegają do siebie ściśle, dopasowane pod wpływem wysokiej temperatury, nawet jeśli hamulec jest wyłączony. Dalszy ruch pociągu jest możliwy po ostygnięciu tych elementów i oderwaniu ich od siebie na skutek skurczu termicznego stali. W związku z tym na odcinkach około stacyjnych od kilkudziesięciu lat stosowane są specjalne urządzenia służące do badania przegrzania osi, a tym samym eliminacji awarii taboru jezdnego z powodu usterek układu łożyskowego lub zablokowania hamulców. Z tych samych powodów dochodzi do urwania rozgrzanych klocków hamulcowych i ich odrzucenia na znaczne odległości, co w lasach jest pewnym czynnikiem powstania pożaru. W związku z powyższym, zdaniem Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej, ustalenie podmiotu odpowiedzialnego za realizację obowiązków z zakresu ochrony przeciwpożarowej, jako Spółkę A. należało uznać za w pełni uzasadnione.