Wyrok WSA w Krakowie z dnia 3 lipca 2012 r., sygn. I SA/Kr 675/12

Sygn. akt I SA/Kr 675/12 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 lipca 2012 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Stanisław Grzeszek, Sędzia: WSA Agnieszka Jakimowicz (spr.), Sędzia: WSA Urszula Zięba, Protokolant: Aleksandra Osipowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lipca 2012 r., sprawy ze skarg S. Sp. z o.o. w K., na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej, z dnia 9 marca 2012 r. Nr[...], [...],, [...], w przedmiocie odmowy umorzenia oraz rozłożenia na raty zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za październik 2010r. - skargi oddala

Uzasadnienie

Decyzjami z dnia 9 marca 2012 r. o nr od [...] do [...] Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu odwołań "S" Sp. z o.o. S.K.A. (dawna nazwa "S" Sp. z o.o. S.K.A.) w K. utrzymał w mocy decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 24 października 2011 r. nr [...], [...] i [...] w przedmiocie odpowiednio: odmowy rozłożenia na raty zapłaty 20 % zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za październik 2010 r. wraz z odsetkami, odmowy umorzenia w części stanowiącej 80 % zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za październik 2010 r. wraz z odsetkami, odmowy umorzenia w całości zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za październik 2010 r. wraz z odsetkami.

W uzasadnieniu przedmiotowych rozstrzygnięć Dyrektor Izby Skarbowej podniósł, że pismem z dnia 10 sierpnia 2011 r. spółka zwróciła się do organu z wnioskiem o umorzenie zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za październik 2010 r. wraz z odsetkami w ramach pomocy de minimis, a w sytuacji gdyby organ podatkowy nie przychylił się do żądania, strona wniosła o zastosowanie ulgi poprzez umorzenie 80 % zaległości podatkowej wraz z odsetkami oraz rozłożenie pozostałej części na dziewięć rat płatnych miesięcznie.

Wnioskująca spółka podała, że od chwili powstania, czyli od 2006 r. zajmowała się budową domów wielorodzinnych i sprzedażą mieszkań. W związku z tym nabyła nieruchomość przy ul. M. w K. w większości sfinansowaną kredytem bankowym. Poniosła znaczne wydatki związane z procesem inwestycyjnym (projekt budowlany, reklama), jednakże załamanie koniunktury na rynku deweloperskim spowodowało problemy z uzyskaniem kredytu bankowego na realizację inwestycji, a w konsekwencji podjęcie decyzji o sprzedaży nieruchomości. W grudniu 2009 r. pozyskano nabywcę pierwszego etapu rozpoczętej inwestycji, zaś w październiku 2010 r. dokonano sprzedaży pozostałej części inwestycji. W konsekwencji tej transakcji powstał do zapłaty należny podatek od towarów i usług w kwocie 5.773.628 zł. Jednocześnie strona podniosła, że w dniu 8 listopada 2010 r. wniosła o odroczenie płatności tego podatku do dnia 31 stycznia 2011 r., gdyż w aktach notarialnych ta data została określona, jako definitywny termin uiszczenia zapłaty za zbywaną nieruchomość w łącznej wysokości odpowiadającej kwocie podatku. W pozostałym bowiem zakresie doszło do rozliczeń bezgotówkowych, albowiem nabywcy przejęli zadłużenie spółki. Spółka musiała zgodzić się na powyższe warunki kontrahentów, aby sprzedać nieruchomość i uniknąć w ten sposób znacznych strat, a przede wszystkim ogłoszenia upadłości. W dalszej części wniosku spółka podkreśliła, że organ zwlekał z wydaniem decyzji o odroczeniu terminu płatności podatku i niemal natychmiast podjął postępowanie egzekucyjne zmierzające do wyegzekwowania kwoty podatku. W opinii strony postępowanie to było bezzasadne i przedwczesne w kontekście ubiegania się o pomoc de minimis w postaci odroczenia terminu płatności podatku, poza tym w dniu 17 stycznia 2011 r., a więc jeszcze przed otrzymaniem przez wnioskodawcę tytułu wykonawczego, kontrahenci podatnika - spółki A. i B. I. dokonały wpłaty bezpośrednio na konto Urzędu Skarbowego kwot, które w całości wyczerpywały należny podatek z adnotacjami na przelewach, że zapłata dotyczy podatku VAT-7 za 10/2010. Ponieważ wnioskodawca otrzymał tytuł egzekucyjny po dokonaniu przez jego kontrahentów wpłat, był przekonany, że jego zobowiązanie podatkowe wygasło, zwłaszcza że zapłata nastąpiła dwa tygodnie przed deklarowanym terminem 31 stycznia 2011 r. oraz przed 25 stycznia 2011 r., czyli przed upływem terminu wskazanego w art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Zatem organ pomimo dobrowolnej wpłaty przez wnioskodawcę całej kwoty podatku, nie dokonawszy żadnych czynności w sprawie, bezpodstawnie zaliczył dokonaną wpłatę w pierwszej kolejności na wysokie koszty egzekucyjne, przez co wciąż na koncie spółki figuruje niedopłata w podatku VAT za październik 2010 r.