Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 14 czerwca 2012 r., sygn. II SA/Ol 332/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędzia WSA Hanna Raszkowska (spr.) Protokolant St. sekretarz sądowy Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi E.D. i N.C na decyzję Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie rozbiórki budynku mieszkalno-gospodarczego oddala skargę. WSA/wyr.1 - sentencja wyroku

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 8 lipca 1991 r. Kierownik Urzędu Rejonowego w M., na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane, nakazał E.D. oraz H. i W.C. rozbiórkę budowanych na działce nr "[...]", fundamentów pod budynek gospodarczo - mieszkalny oraz zasypanie wykopów i doprowadzenie terenu do stanu pierwotnego, w terminie do dnia 30 lipca 1991 r.

Wojewoda O. decyzją z dnia 14 sierpnia 1991 r. utrzymał w mocy powyższą decyzję, a Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 24 lipca 1992 r., sygn. akt IV SA 1219/91 oddalił skargę E.D. wniesioną na decyzję organu odwoławczego.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w M. pismem z dnia 10 maja 2010 r. wszczął z urzędu postępowanie w sprawie samowolnie wybudowanego budynku na opisanej wyżej działce. Następnie, decyzją z dnia 16 listopada 2011 r. nakazał E.D. i N.C. rozbiórkę budynku mieszkalno - gospodarczego, wybudowanego na przedmiotowej działce, posadowionego na fundamentach podlegających rozbiórce na podstawie ostatecznej decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w M. z dnia 8 lipca 1991 r. W uzasadnieniu organ pierwszej instancji podał, że przedmiotowy obiekt budowlany wybudowany został we wrześniu 1991 r. Jest to budynek murowany, częściowo podpiwniczony, o zróżnicowanej wysokości kalenicy. Powierzchnia zabudowy budynku wynosi 93,4 m², powierzchnia tarasów 50 m² i 20,9 m². E.D. oświadczyła, że budynek użytkowany jest od kwietnia 1992 r., a na jego budowę nie uzyskała pozwolenia na budowę. Organ nadzoru budowlanego stwierdził, że decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w M. z dnia 8 lipca 1991 r. nakazująca rozbiórkę fundamentów jest ostateczna i podlegała wykonaniu. Ustalono jednak, że rozbiórka nie została wykonana, a na tych fundamentach wzniesiony został przedmiotowy budynek mieszkalno-gospodarczy. Stosownie do art. 103 ust. 2 z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane do budowy zastosowanie miały przepisy ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane, w tym art. 37 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, który nakazywał przymusową rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie lub wybudowanego niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie jego budowy. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego ustalił, że przedmiotowy budynek naruszał ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego w dacie zakończenia jego budowy, tj. ustalenia miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Gminy P., zatwierdzonego uchwałą Gminnej Rady Narodowej w "[...]" z dnia 30 grudnia 1985 r. W ocenie organu nadzoru budowlanego, stan faktyczny sprawy wypełnił przesłankę z art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane, co skutkowało wydaniem nakazu rozbiórki przedmiotowego obiektu. Stwierdził ponadto, że art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. wyłączył możliwość zastosowania procedury legalizacyjnej. Dodał, że brak możliwości legalizacji obiektu budowlanego wynikał również z braku możliwości zalegalizowania fundamentów. Prowadzenie postępowania legalizacyjnego dotyczącego obiektu zrealizowanego na fundamentach, co do których orzeczono nakaz rozbiórki, stanowiłoby obejście prawa i rażąco naruszyłoby art. 37 ust. 1 ustawy Prawo budowlane z 24 października 1974 r.