Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 maja 2012 r., sygn. I SA/Wr 353/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Dagmara Dominik-Ogińska (sprawozdawca), Sędziowie: Sędzia NSA - Halina Betta, Sędzia WSA - Anetta Chołuj, Protokolant: Magdalena Dworszczak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 29 maja 2012 r. przy udziale - sprawy ze skargi A. G. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] stycznia 2012 r. Nr [...] w przedmiocie: nadania rygoru natychmiastowej wykonalności I) uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...]; II) orzeka, że postanowienia wymienione w punkcie I) nie podlegają wykonaniu; III) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz strony skarżącej kwotę 357 (słownie: trzysta pięćdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A. G. (zwanego dalej: skarżącym) z dnia 20 lutego 2012 r. jest postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. (zwany dalej: "organem odwoławczym/ stroną przeciwną") z dnia [...] r., nr [...], utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. (zwanego dalej: "organem podatkowym I instancji") z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji z dnia [...] r., nr [...].

W uzasadnieniu postanowienia z dnia [...] r. organ podatkowy I instancji podał, że nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności w oparciu o art. 239b § 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. zwanej dalej: "O.p.") było podyktowane obawą, że skarżący nie wykona ciążących na nim zobowiązań podatkowych z uwagi na to, że czas pozostały do przedawnienia tych należności z tytułu podatku od towarów i usług był krótszy niż trzy miesiące, a organ odwoławczy rozpoznający odwołanie od decyzji wymiarowej wyznaczył stosunkowo odległy termin załatwienia sprawy w drugiej instancji (30 grudnia 2011 r.)