Wyrok WSA w Opolu z dnia 6 lutego 2012 r., sygn. I SA/Op 462/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Gocki (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Joanna Kuczyńska Sędzia NSA Gerard Czech Protokolant st. sekretarz sądowy Anna Frydryk po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 27 stycznia 2012r. sprawy ze skargi L.U. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu z dnia 4 kwietnia 2008r., nr [...] w przedmiocie przeniesienia odpowiedzialności za zaległości podatkowe w podatku od towarów i usług oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją N. O. U. S. w O. z dnia 4 października 2007r. Nr[...], wydaną na podstawie art. 107 § 1 i § 2, 108 § 1, 116 § 1, § 2, § 4, 53 § 1, § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.- zwanej dalej O.p.), orzeczono o odpowiedzialności L.U. (zwanego dalej skarżącym) jako osoby trzeciej z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu, za zaległości podatkowe "A" Sp. z o.o. w likwidacji z tytułu podatku od towarów i usług należnego za wrzesień 2002 r. w wysokości 9.345,71 zł, oraz za odsetki od tej zaległości wynoszące na dzień wydania decyzji 6.167,00 zł.

Podstawą orzeczonej odpowiedzialności był fakt pełnienia przez skarżącego funkcji członka Zarządu ww. Spółki w czasie, w którym powstały przedmiotowe zaległości oraz niewywiązanie się przez Spółkę z ciążących na niej obowiązków podatnika z uwagi na bezskuteczność prowadzonej względem majątku Spółki egzekucji, a jednocześnie brak przesłanek określonych w art. 116 O.p. wyłączających odpowiedzialność strony z powyższego tytułu.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, w wywiedzionym odwołaniu skarżący wniósł o jego uchylenie w całości i umorzenie postępowania. W ocenie strony stanowisko organu podatkowego I instancji, co do zaistnienia ustawowych przesłanek warunkujących orzeczenie o jego odpowiedzialności jako osoby trzeciej, za zaległości Spółki, której był członkiem zarządu, było nieuzasadnione. Nadto przeprowadzone w sprawie postępowanie naruszało zasady ogólne wynikające z art. 120, art. 121 § 1, art. 122 O.p., a także zaniechano podjęcia działań mających na celu dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego poprzez niezebranie i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego (art. 187 § 1 O.p) oraz naruszono art. 191 O.p. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów.