Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 25 stycznia 2012 r., sygn. II SA/Gd 878/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wanda Antończyk Sędziowie: Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Diana Wojtowicz po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2012 r. na rozprawie sprawy ze skargi T. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 13 października 2011 r., nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 2 sierpnia 2011 r., nr

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 25 maja 2010 r., Nr [...], Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił przyznania T. K. uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.). Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 6 lipca 2010 r., Nr [...].

Wskutek skargi strony, obie decyzje zostały poddane kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który je uchylił wyrokiem z dnia 5 stycznia 2011 r. w sprawie sygn. akt II SA/Gd 704/10. Sąd uznał, że organ nie przeprowadził, w wystarczającym zakresie, postępowania dowodowego w celu stwierdzenia, czy w przedmiotowej sprawie miała miejsce deportacja w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy. Sąd podkreślił konieczność uwzględnienia przy ocenie charakteru deportacji wieku skarżącego, który był wówczas 10 – letnim dzieckiem, obowiązku ciągłego świadczenia pracy bez możliwości odwiedzin rodzinnego domu i miejscowości, używania języka niemieckiego i stosowania przemocy fizycznej.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy decyzją z dnia 2 sierpnia 2011 r. Nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ stanął na stanowisku, że strona nie została deportowana (wywieziona) do pracy przymusowej w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Niezbędnym bowiem warunkiem uzyskania prawa do świadczenia pieniężnego określonego w ustawie jest udowodnienie wykonywania pracy przymusowej połączonej z deportacją (wywiezieniem). Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego organ ustalił, że T. K. od czerwca 1940 r. do września 1944 r. pracował przymusowo w niemieckim gospodarstwie rolnym, znajdującym się we wsi Cz. M., gm. Cz., należącym do M. R. w charakterze robotnika rolnego. Wieś Cz. M. jest odległa od K. - rodzinnej wsi strony – o około 2 km. Ponadto, z relacji strony wynika, że w czasie wykonywania pracy mieszkała w gospodarstwie niemieckiego pracodawcy. Organ wskazał, że zmiana miejsca zamieszkania nie została odnotowana przez stronę w Ankiecie Biura Dowodów Osobistych i Karcie Osobowej, dokumentach sporządzonych w latach 50-tych w celach ewidencyjnych.