Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 2 grudnia 2011 r., sygn. I SA/Wr 1131/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Halina Betta, Sędziowie Sędzia WSA Dagmara Dominik-Ogińska (sprawozdawca), Sędzia WSA Marta Semiczek, Protokolant Marcin Kuliś, po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2011 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy ze skargi A. we W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia 5 listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. orzeka, że decyzja wymieniona w pkt I) nie podlega wykonaniu; III. zasądza od Dyrektora Izby Celnej we W. na rzecz strony skarżącej kwotę 2.017 (słownie: dwa tysiące siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów sądowych

Uzasadnienie

Pismem z dnia 22.06.2009 r. "A" S.A. z siedzibą we W. (dalej: skarżąca), uzupełnionym w dniu 08.07.2011 r., złożyła wniosek o stwierdzenie i zwrot nadpłaty w podatku akcyzowym za okres od grudnia 2005 r. do grudnia 2008 r. w kwocie 139.810,00 zł, w związku ze sprzedażą energii elektrycznej dystrybutorom, dokonaną przez skarżącą oraz przejęte przez nią w dniu 13.06.2008 r. Spółki. Do przedmiotowego wniosku skarżąca załączyła korekty deklaracji dla podatku akcyzowego za ww. okres wraz z fakturami sprzedaży energii elektrycznej dla poszczególnych dystrybutorów. Jako podstawę prawną swojego żądania, skarżąca powołała przepisy art. 75 § 1 i § 2 pkt 1 lit. a), art. 74 pkt 1 i art. 73 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. w Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm. - w skrócie: "O.p.") w związku z wyrokiem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) z dnia 12.02.2009 r. w sprawie C-475/07 Komisja Europejska przeciwko Polsce. W uzasadnieniu wniosku skarżąca wyjaśniła, że w okresie od grudnia 2005 r. do grudnia 2008 r. wytwarzała energię elektryczną na potrzeby własne, jednakże niewykorzystane zasoby tej energii sprzedawała dystrybutorom - zakładom energetycznym. Mając na uwadze ww. wyrok ETS, w którym orzeczono, iż Polska nie dostosowała do dnia 1 stycznia 2006 r. swojego systemu opodatkowania energii elektrycznej do wymogów art. 21 ust. 5 Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, zmienionej Dyrektywą Rady 2004/74/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w zakresie określenia momentu, w którym podatek od energii elektrycznej staje się wymagalny (dalej: "dyrektywa energetyczna"), skarżąca stwierdziła, że w określonych przypadkach normy ustanowione w dyrektywie mogą być stosowane bezpośrednio. Wskazała, że taki przypadek zachodzi, co sprecyzowało orzecznictwo ETS, gdy dyrektywa w swej treści jest jasna, precyzyjna i bezwarunkowa, z jej norm wynikają prawa jednostki wobec państwa (obowiązki państwa), a ponadto upłynął już termin implementacji albo implementacja dyrektywy jest nieprawidłowa. Według skarżącej, skoro Polska nie wprowadziła do prawa krajowego od 01.01.2006 r. uregulowań dyrektywy energetycznej, to zachodzi możliwość powoływania się w tym zakresie na przepisy prawa wspólnotowego, tj. art. 21 ust. 5. Skarżąca oznajmiła, iż treść tego przepisu wskazuje, że prawodawca wspólnotowy przewidział odrębne regulacje co do momentu powstania obowiązku podatkowego dla energii elektrycznej. Powstaje on bowiem z momentem dokonania dostawy energii przez pośrednika (dystrybutora/redystrybutora) do odbiorcy końcowego (konsumenta). Obowiązek podatkowy powstaje zatem w chwili dostarczenia energii odbiorcy finalnemu. Skarżąca stwierdziła wobec tego, że opłacając podatek akcyzowy od energii elektrycznej dostarczonej (sprzedanej) do dystrybutorów (zakładów energetycznych) w oparciu o przepisy krajowe sprzeczne z dyrektywą energetyczną, uiściła podatek akcyzowy nienależnie. Przepis art. 21 ust. 5 dyrektywy energetycznej znosi bowiem zdaniem skarżącej, obowiązek podatkowy, który ustanowiła norma krajowa.