Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. II SA/Po 969/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Jolanta Szaniecka Sędzia WSA Edyta Podrazik Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi T. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia [...] lipca 2011r. Nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego; oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2011 r., po rozpatrzeniu wniosku T. F. z dnia [...] marca 2011 r., Prezydent Miasta P. na podstawie art. 2 , art. 3, art. 7 pkt 5 i 6, art. 8 ust. 1 pkt 3, art. 11 ust. 2, art. 39 ust. 1 i 2 oraz art. 106 ust. 4, art. 107 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 z późn. zm.), § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2009 r. w sprawie zweryfikowania kryteriów dochodowych oraz świadczeń z pomocy społecznej (Dz.U Nr 127, poz 1055), art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (dalej jako: kpa), odmówił wnioskodawcy przyznania pomocy finansowej w formie zasiłku celowego na opłatę wynajmu pokoju, energii elektrycznej, gazu oraz zakup środków czystości w łącznej kwocie 477 zł.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, iż trakcie przeprowadzonego w dniu [...] marca 2011 wywiadu środowiskowego ustalono, że T. F. uzyskuje dochód, na który składa się renta inwalidzka w wysokości netto [...] zł oraz zasiłek stały w kwocie [...] zł, łącznie dochód wynosi 477 zł, tym samym dochód uzyskiwany przez wnioskodawcę nie przekracza kryterium dochodowego, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej, co może kwalifikować wnioskodawcę do przyznania pomocy w formie zasiłków celowych.

W ocenie organu brak jest podstaw do wsparcia T. F. w dalszym opłacaniu bieżących kosztów wynajmu lokalu mieszkalnego w formie zasiłku celowego (art. 39 ustawy o pomocy społecznej). Podkreślono, iż w świetle ww. ustawy celowe jest podejmowanie przez organy udzielającej pomocy społecznej jedynie takich działań, które rozwiążą konkretną trudną sytuację klienta, które mieszczą się w możliwościach (np. finansowych) danego ośrodka.