Wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 listopada 2011 r., sygn. I SA/Wa 1240/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Miernik (spr.) Sędziowie: WSA Małgorzata Boniecka- Płaczkowska WSA Joanna Skiba Protokolant referent Monika Bodzan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 listopada 2011 r. sprawy ze skargi S. P. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP oddala skargę

Uzasadnienie

Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania S. P., utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] o odmowie przyznania prawa do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Decyzja została wydana w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne:

S. P. wystąpiła w dniu 6 listopada 2008 r. z wnioskiem o przyznanie ekwiwalentu za mienie pozostawione przez M. K. w m. Z., woj. [...], tj. na terenie nie wchodzącym w skład obecnego obszaru Państwa Polskiego.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] odmówił potwierdzenia prawa do rekompensaty. Organ ustalił, że M. K. - poprzednik prawny wnioskodawczyni, powrócił do Polski w 1957 r. w ramach akcji repatriacyjnej, której podstawą była umowa międzynarodowa z 25 marca 1957 r. zawarta pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w sprawie terminu i trybu dalszej repatriacji z ZSRR osób narodowości polskiej (DZ. U. Nr 47, poz. 222). Organ wskazał, że w związku z tym, że umowa ta nie została objęta dyspozycją art. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418), w sprawie może mieć zastosowanie wyłącznie przepis art. 1 ust. 2 cytowanej ustawy. Badając przesłanki określone w tym przepisie organ doszedł do przekonania, że opuszczenie przez M. K. byłego terytorium Polski miało charakter dobrowolny. Ponadto organ wskazał, że nieruchomości oraz zabudowania należące do M. K. objęte zostały kolektywizacją. W związku z tym właściciel mienia powracając do Polski z Kresów w 1957 r. nie dysponował już prawem własności nieruchomości. A zatem organ uznał, że nie została spełniona podstawowa przesłanka "pozostawienia mienia", o której mowa w art. 1 ust. 1 i 2 ww. ustawy.